Uit mijn bunker - Astrid Witte RECENSIE

Recensie: Uit mijn bunker - Astrid Witte

Wanneer Tom van een feestje verstandig naar huis loopt - zijn vrienden kiezen er immers voor om met alcohol op nog in de auto te stappen - wordt hij aangereden door een auto. Hierdoor worden zijn onderbenen geamputeerd en komt hij in een rolstoel terecht. Het enige wat hij nu nog wil doen is zich opsluiten in zijn kamer en verdwijnen in een game. Zijn vrienden in de onlinewereld vinden hem tenminste niet zielig en stellen geen vragen. Wanneer hij een paar dagen niets hoort van Candycaneness (Yuliya), één van zijn online vrienden, stuurt hij haar een berichtje. Ze gaan steeds vaker praten en al snel wordt duidelijk dat ze in Kyiv, Oekraïne leeft, waar net de oorlog is uitgebroken. Tom voelt zichzelf een watje en doet steeds meer moeite om zijn kamer te verlaten, maar vooral ook om zich in te zetten voor slachtoffers van de oorlog. Kan hij iets voor Yuliya betekenen?

Astrid Witte laat met Uit mijn bunker zien dat het niet erg is om anders te zijn. Door een hoofdpersoon te kiezen die sinds kort in een rolstoel zit, die zijn eigen weg kiest en zich steeds minder aantrekt van wat anderen ervan denken, komt deze boodschap goed naar voren. Zelfs als er pestkoppen om de hoek komen, blijft Tom voor zichzelf kiezen en dit maakt zijn karakter erg sterk. Ook is Astrid Witte niet bang om de moeilijkheden te beschrijven die komen kijken bij geamputeerde benen. Dit wordt nooit te zwaar, maar is gewoon eerlijk en nuchter beschreven.

Daarnaast wordt het belang van vriendschap en familie mooi beschreven. Tom kan niet alles alleen doen, hij heeft anderen nodig om te kunnen vechten voor wat hij belangrijk vindt. Wanneer iedereen zich samenpakt kunnen ze veel bereiken. 

Uit mijn bunker zet je aan het denken. Niet alleen de ogen van Tom gaan open, maar ook de ogen van de lezer. Jouw eigen ditjes en datjes worden in perspectief gezet wanneer je het verhaal van Yuliya leest. Wanneer Yuliya in Nederland komt, wordt kort beschreven dat het niet zo makkelijk was als vooraf gedacht was. Dit is echter van korte duur en al snel is alles in het huis van Tom koek en ei. Hier wordt te makkelijk overheen gestapt. Het is fijn om uit oorlog weg te zijn, maar om in een vreemd land te zijn, zonder ouders, met een taal die je niet spreekt, dat is niet iets waar je in korte tijd makkelijk aan went. Dit had duidelijker naar voren mogen komen.

Uit mijn bunker wordt afgesloten met een hoofdstuk waarin Tom opsomt wat hij allemaal voor positiefs heeft ervaren door in een rolstoel te belanden. Dit hoofdstuk had weggelaten mogen worden. De boodschap dat er niet alleen negatieve, maar ook positieve gevolgen zaten aan het ongeluk was al duidelijk door het verhaal dat Astrid Witte heeft geschreven. Door het hier nog eens zo te benadrukken, komt het over alsof Tom er blij mee is dat hij zijn benen is verloren. Deze conclusie zorgt voor een ongeloofwaardig einde. 

Uit mijn bunker is een verhaal waarin een mooie doelgroep wordt gerepresenteerd. Een verhaal wat je mee laat leven, inzicht geeft en laat denken. Voor zowel tieners als volwassenen zeker de moeite waard om te lezen.

Recensie: Uit mijn bunker - Astrid Witte