Het bloed van de laatste draak - Paul van Loon RECENSIE

Recensie: Het bloed van de laatste draak - Paul van Loon

Het Bloed van de Laatste Draak is het derde en laatste deel van de spannende jeugdserie Raveleijn. Paul van Loon, de schrijver van de trilogie, hoeft geen introductie. Kinderen zijn opgegroeid of groeien op met Dolfje Weerwolfje, De Griezelbus en nog veel meer door hem geschreven kinderboeken.

Van Loon schreef deze serie naar een idee van hemzelf en de Efteling. De avonturen van Raveleijn kunnen kinderen ook in het echt beleven in de Efteling. Een spektakel met ruiters te paard en echte raven. De prachtige illustraties zijn van Chris Evenhuis (Efteling).

In deze serie, vol magie, kunnen vijf broers en zussen, Thomas, Maurits, de tweeling Emma en Lisa, en Joost, De Vijf genaamd, zich bewegen in het Hier (onze wereld) en het Daar (de magische wereld).

Deel 3 is prima te lezen zonder kennis van de eerdere delen, omdat Van Loon af en toe verwijst naar wat eerder is gebeurd. Een korte samenvatting: in deel 1, Raveleijn, gaan de vijf broers en zussen door een oude stadspoort. Daarna veranderen zij in ruiters te paard en bevrijden de magische wereld Raveleijn van een overheerser en monsterlijke wezens. In het Daar heten zij De Vijf.

In deel 2, De bende van de witte veer, komen De Vijf weer in actie en rekenen af met een kwaadaardige bende en doden de schurk Falco Peregrinus. Thomas blijft in het Daar omdat hij verliefd geworden is op prinses Samira. Zijn ouders denken dat hij studeert aan de rockacademie en het zó naar zijn zin heeft dat hij weinig thuiskomt. Zijn broers en zussen weten wel beter.

Het Bloed van de Laatste Draak heeft in het begin twee verhaallijnen. Die van Thomas in het Daar en zijn broers en zussen in het Hier. Deze verhaallijnen komen snel bijeen in het Daar, zodra Thomas zijn familie te hulp roept. Samira is namelijk door een slechtvalk in het gezicht gepikt en ligt sindsdien doodziek op bed. Iedereen die haar aanraakt wordt ziek.

Deze ellende is veroorzaakt omdat Mysteria vond dat de balans tussen Goed en Kwaad in Raveleijn hersteld moest worden. De balans was zoek sinds het Kwaad in deel 2 overwonnen was. Daarom wordt Falco Peregrinus (Latijnse term voor slechtvalk) door Mysteria tot leven gewekt: '... zorg voor dat kleine beetje Kwaad en herstel de balans. (...) Bedenk iets simpels, een ... een virusje bijvoorbeeld.' Het virus dat de slechtvalk verspreidt, blijkt echter heel kwaadaardig te zijn en dodelijke slachtoffers te maken. Alleen een druppel bloed van de laatste draak kan Samira en de andere zieken redden. De Vijf, met behulp van hun Elementen zijn misschien de enigen die de draak kunnen vinden en die druppel bloed bemachtigen. Er is haast geboden. Want Samira wordt steeds zwakker en de eerste doden zijn al begraven. Vanaf het moment dat De Vijf zich aan deze taak wijden, beleven ze bloedstollende avonturen. Falco Peregrinus schakelt bovennatuurlijke krachten in om De Vijf tegen te houden.

Familie, vriendschap en dapperheid zijn dus erg belangrijk in dit verhaal. Alleen door samen te werken en vertrouwen te hebben in elkaar kunnen De Vijf deze taak misschien volbrengen.

Van begin tot eind is de spanning in het verhaal hoog: lukt het De Vijf om uit de enorme tentakels te blijven van een doodeng zeewezen die hen belaagt op de Raveleijnse zee? Is hun schip de Ravelaer bestand tegen de allesverwoestende storm die het overvalt? Zullen ze het eiland en de grot van de laatste draak vinden? En wat als ze eenmaal tegenover de draak komen te staan? Welke rol speelt de oude Gijsbertus in dit alles? Intussen dringt de tijd ...

De schrijfstijl van Van Loon is heel geschikt voor jeugdige lezers. Als geen ander weet hij welke toon en taalgebruik hij moet gebruiken voor de leeftijd (hier 10-12 jaar) waarvoor hij schrijft. De broers en zussen praten met elkaar zoals broers en zussen dat doen. Gijsbertus, een eigenaardige personage, heeft zijn eigen manier van praten, een soort oud-Raveleijnsch: 'Deze warga is door iemand gestuurd (...) Een snoodaard die niet wil dat wij deze reis maken. Zulks om te voorkomen dat wij de laatste draak vinden.'

Anderzijds wordt dit verhaal heel herkenbaar in het echte hier en nu geplaatst: wifi, smartphones, gamespelletjes en een pandemie.

De illustraties met hun magische en fantastische uitstraling en het kleurgebruik maken het boek helemaal af. Alle zesenzestig korte hoofdstukken hebben een bronskleurige titel. De eerste letter van elk hoofdstuk is vergroot en heeft een goudkleurige gloed met een kleine afbeelding van iets uit Raveleijn. Op bijna elke bladzijde is een illustratie te zien, in rustige of dreigende kleuren, goudkleurig, veelkleurig of met felle kleuren. Groot of klein, bladzijde vullend of in een hoekje, alle illustraties zijn even mooi, door hun eenvoud of omdat het van de bladzijde spat.

In Het Bloed van de Laatste Draak is een meeslepend verhaal gecombineerd met prachtige illustraties, vormgeving, typografie en cover. Met dit laatste, fantasierijke en fantastische deel van Raveleijn weet Paul van Loon zijn lezers, jong en oud, wederom te boeien, te laten glimlachen, te laten sidderen en te ontroeren.

Recensie: Het bloed van de laatste draak - Paul van Loon