Stromend graf - Robert Galbraith RECENSIE

Recensie: Stromend graf - Robert Galbraith

Privédetectives Cormoran Strike en Robin Ellacott worden door een bezorgde vader gevraagd zich te verdiepen in een religieuze sekte. Zoon Will is al een aantal jaren lid van deze Universal Humanitarian Church. Ondanks dat dat een vredelievende organisatie lijkt, die zich inzet voor een beter wereld, krijgt de familie amper contact met Will. Zelfs op het ziek-zijn en overlijden van zijn moeder reageert hij niet; alleen als hij geld nodig heeft, laat hij van zich horen. Strike en Robin ontdekken al snel dat de UHC een geschiedenis van onverklaarde sterfgevallen heeft. Robin besluit zich aan te sluiten bij de kerk, om meer te weten te komen en dichter bij Will te kunnen komen. Maar de weken op het afgelegen terrein in Norfolk gaan haar niet in de koude kleren zitten, en ook Strike maakt zich naarmate hij meer ontdekt over de kerk, flink zorgen over de gevaren waaraan zijn partner daar is blootgesteld.

Stromend graf is alweer de zevende thriller van de hand van Robert Galbraith, een pseudoniem van Harry Potter-auteur J.K. Rowling. De vijf eerste boeken zijn inmiddels succesvol verwerkt tot een televisieserie (een seizoen per boek). Maar er treedt wel een probleem op als je verder in de boeken-serie komt. Met Stromend graf heeft Galbraith namelijk opnieuw een onleesbaar boek afgeleverd. Onleesbaar als in: hoe lees je in hemelsnaam een boek ter grote (en met het gewicht) van twee bakstenen? Net als de vorige Cormoran Strike-thriller Inktzwart hart is Stromend graf ruim 1100 pagina's dik. Probeer daar maar eens lekker mee in bed of op de bank te liggen... Dit boek is daarmee letterlijk een flink pleidooi voor een e-reader, en nog meer dan zijn voorganger aangezien er deze keer geen parallel lopende chatgesprekken in opgenomen zijn.

De vraag is dan vervolgens vooral of Stromend graf bij wie geen e-reader gebruikt de uitgeputte polsen en een ingedeukte borstkas waard is. Al zal het antwoord door de fans direct gegeven kunnen worden, nog voordat ze een letter gelezen hebben: uiteraard. En dat klopt gelukkig ook na vele honderden pagina's nog. Het is weer met veel plezier en een vlotte pen dat Galbraith de lezer meeneemt terug naar het detectivebureau van Cormoran Strike en Robin Ellacott. Boven de markt hangt natuurlijk al langere tijd dat Strike en Robin zich tot elkaar aangetrokken voelen. Gaat het er deze keer dan eindelijk van komen? In Stromend graf is meer dan in het vorige deel ruimte voor ontwikkelingen bij alle bekende gezichten: Strike's zus Lucy, oom Ted, voormalig geliefde Charlotte, goede vriendin Ilsa... Vertrouwde personage waarvan het leuk is om te weten hoe het hen vergaat. Het boek is alleen daarmee al zo vol, dat je bijna zou vergeten dat de kern van het verhaal een detectivemysterie is.

Dat komt misschien wat langzaam op gang, maar zit opnieuw prima in elkaar. Voor Stromend graf heeft Galbraith zich duidelijk goed verdiept in de mechanismen die in werking treden wanneer mensen in de ban raken van een sekte. Hij schetst een geloofwaardig beeld van een wat dubieuze kerk, die naar buiten toe een keurig imago vast kan houden, maar van binnen door en door rot blijkt. Robin dringt steeds dieper door in de wereld van de UHC, en wat ze daar aantreft aan manipulatie, mishandeling en misbruik, is verontrustend. Strike en Robin lijken zo nu en dan wel een beetje kwijt waar ze nu precies naar op zoek zijn. Er is zoveel te ontdekken over de UHC aan misstanden, overlijdens, uitgetreden leden die bang zijn over hun ervaringen te spreken... En dan is er nog de vraag waarom Will zich bij de kerk heeft aangesloten. Wat is ook alweer de vraag waarmee hun cliënt hen benaderd heeft?

En zo verliest ook Galbraith zich in sommige hoofdstukken in alle informatie die met de lezer gedeeld moet worden. Verhoren lijken soms eindeloos en wat nu wel of niet gaat helpen bij het ontdekken van hoe de vork in de steel zit, is onmogelijk te voorspellen. Het is hier en daar verleidelijk even een alineaatje over te slaan; maar toch blijft Stromend graf boeien. Bijkomend voordeel: de ontknoping is verrassend. Bij Galbraith zie je die zelfs als ervaren detectivelezer niet aankomen. Sowieso komt er richting het einde wat meer vaart in het verhaal; en 'richting het einde' betekent bij Stromend graf dan alsnog dat je met gemak driehonderd pagina's te gaan hebt. Al met al is dit zevende deel weer een plezier om te lezen, en had het wat betreft de beslommeringen rondom Strike, Robin en hun vrienden en familie absoluut nog wel dikker gemogen. Helemaal gezien de cliffhanger aan het einde, kan Galbraith niet snel genoeg aan het achtste deel beginnen!

Recensie: Stromend graf - Robert Galbraith