Herfstlied RECENSIE

Nadine is een jonge weduwe, moeder van de zestienjarige Mariëlle en redacteur van de kunstpagina van het Leidsch Dagblad. Ze droomt ervan schrijfster te worden. Tijdens een gezellig avondje met haar schrijfclub ontmoet ze de aantrekkelijke Eelco. Ze valt als een blok voor deze man, die ook nog eens uitgever blijkt te zijn en ervoor zorgt dat haar droom werkelijkheid wordt. Maar dan wordt Leiden opgeschrikt door de moord op een jonge vrouw, die erg op Nadine lijkt. Vanaf dat moment komt alles in een stroomversnelling: steeds meer mensen uit haar omgeving worden het slachtoffer. Langzaamaan begint Nadine te beseffen dat zij in verband staat met de moordenaar…
De perspectiefwisseling tussen Nadine en de anonieme moordenaar zorgen vanaf de eerste bladzijde voor een spanningsopbouw. Door de vlotte, toegankelijke schrijfstijl van Van der Vlugt vlieg je door het verhaal. Toch wordt het pas na zo’n honderd bladzijden pas écht spannend, doordat Nadines verleden, de dagelijkse beslommeringen uit haar leven en de introductie van haar vrienden en kennissen eerst uitgebreid aan bod komen. De schrijfster slaagt erin het ene na het andere personage verdacht te maken, de lezer daarmee telkens op het verkeerde been zettend. Simone van der Vlugt begint Herfstlied als een onschuldige herfstwind, die zich ontvouwt tot een grillige, razende tornado die op een onontkoombaar einde afstevent. Ik kan maar één ding zeggen: laat je meevoeren.