Klunen RECENSIE

Kluun heeft mij zwaar te pakken gehad met zijn autobiografische romans, Komt een vrouw bij de dokter en De weduwnaar. Dat Kluun echter ook columns schreef was mij nog onbekend, of althans ik waagde mij er niet aan. Maar met zijn opvallende, knalgele bundel Klunen kon ik er niet meer omheen: ik moest en zou kennismaken met de échte Kluun. En ik moet zeggen: ik ben niet teleurgesteld, maar ook niet bijster enthousiast. Vooral in het begin is het lastig om het beeld van de wrede Stijn uit je hoofd te bannen en de werkelijke Kluun voor je te zien. Stijn is natuurlijk slechts een uitvergroting van de werkelijkheid, maar overschaduwt daarmee wel de nederige persoon die Kluun misschien werkelijk is.
De columns in Klunen gaan over boter, kaas en eieren, oftewel: overal en nergens over. En omdat de columns voor zo’n breed publiek geschreven zijn, zal de bundel waarschijnlijk ook voor man en vrouw aanlokken. Een chicklit-liefhebber zal misschien een columnist als Thom Arisman prefereren: daar waar Thom Arisman (van de Flair) de mannelijke Bridget Jones is, zo zie ik Kluun als de mannelijke versie van Heleen van Royen; pittiger en brutaler. En daarmee komt er ook iets meer diepgang en serieuzere onderwerpen aan de orde in zijn columns over zijn dagelijks leven als schrijver, vader en man. Al met al is Klunen echt weer zo’n boek die je gewoon niet kan laten liggen: hij vraagt erom gelezen te worden, door wie dan ook!