Ik heb gelogen RECENSIE

“Op dat moment lukte het me niet om te zeggen dat het allemaal niet waar was. Ik zei trouwens helemaal niks. Het was al spannend genoeg om de kamer van de directrice te zijn. Ik zweeg, met gebogen hoofd.”
De Portugese Virginie Madeira had in haar jeugd niet veel vriendinnen en was erg in zichzelf gekeerd. Om indruk te maken op een vriendinnetje, vertelde ze een verschrikkelijk leugen met een nog verschrikkelijker gevolg. Ze vertelde het meisje dat haar vader haar al vanaf haar zesde misbruikte. Al snel doet het gerucht de ronde en wordt Virginie naar een tehuis gebracht. Haar vader en moeder mocht ze niet meer zien. Talloze instanties ondervraagden haar keer op keer, ze werd medisch onderzocht en onderging psychologische onderzoeken. Ze raakte verstrikt in haar eigen leugen. Ze durfde de waarheid niet meer te zeggen. Ze liet zich woorden in haar mond leggen door de psychologen, de medische tests wezen uit dat er inderdaad sprake was van penetratie en zo eindigde haar vader in de gevangenis met een straf van 12 jaar!!
Jaren nadien, nadat haar vader al zes jaar in de gevangenis zit, durft ze te spreken. Maar niemand gelooft haar meer en ze krijgt het niet voor elkaar haar vader vrij te pleiten.  
Ik heb gelogen is inderdaad een “bewogen levensverhaal”, zoals Arena dat noemt, maar de schrijfstijl is veel minder bewogen dan ik had gehoopt. In kinderlijke, korte zinnen wordt er verslag gedaan door Madeira, met af en toe wat (langdradige) stukken tekst uit onderzoeksverslagen of haar vroegere dagboek. Het boeiende onderwerp van het verhaal houdt je dan wel aan het lezen, maar ik kan niet zeggen dat dit een erg goed geschreven boek is. Sommige zinnen komen soms zelfs letterlijk een tweede keer voor, maar dat kan wellicht ook aan de vertaling liggen. Verbazend is wel hoe makkelijk dit “leugentje” ervoor gezorgd heeft dat haar vader schuldig werd verklaard. Ongelooflijk hoe de justitie de feiten weet te verdraaien om het proces maar te kunnen vergemakkelijken. En dat haar vader dan bekent, op advies van zijn advocaat, maakt het al helemaal een klare zaak. Virginie probeert je met dit boek te overtuigen van de waarheid, want hoewel haar vader nu vrij is, is hij in vele ogen nog steeds schuldig. En om eerlijk te zijn, ben ik er zelf ook niet helemaal zeker van. Of hij het nu wel of niet gedaan heeft, dat dit meisje in staat is geweest deze leugen jarenlang vol te houden, getuigt toch wel van een verstoorde persoonlijkheid. Ik ben zéker wel onder de indruk van dit verhaal, maar de schrijfstijl krijgt van mij een puntje minder.