Ik was twaalf en ik fietste naar school RECENSIE

Wie heeft er nu niet gehoord van Sabine Dardenne, die jarenlang gevangen is gehouden in de kelder van Dutroux? Iedereen kent haar naam en nu vertelt ze voor het eerst haar eigen verhaal, haar ervaringen. Hoe het voor haar was en hoe zij er uiteindelijk sterker van is geworden.
Het verslag begint echt bij het allereerste begin, toen ze dus letterlijk naar school fietste en vervolgens onderweg in een busje werd getrokken. Vanaf dat moment beginnen de meest afschuwelijke dingen, dingen die je eigenlijk liever niet zou weten. Toch blijf je doorlezen, omdat je weet dat het verhaal een goede afloop heeft. Het is erg persoonlijk en confronterend geschreven. Sommige dingen zijn bewust weggelaten, zoals stukjes uit de brieven die Sabine vanuit de kelder aan haar ouders schreef. Haar ouders, waarvan Dutroux haar deed geloven dat die al lang niet meer naar haar op zoek waren terwijl in werkelijkheid het hele land in rep en roer was over Sabine’s verdwijning. Je kunt je bijna niet voorstellen dat het echt is gebeurd, en tijdens het lezen voel je veel bewondering en respect voor deze sterke jonge vrouw die de moed heeft gehad dit boek te schrijven.
Vrolijk word je er niet van, toch een must-have.