Pop Babylon RECENSIE

Pop Babylon is een verzameling waargebeurde gebeurtenissen en anekdotes, verwerkt tot een fictief verhaal. Vanuit de ogen van een coke-snuivende, ietwat gezette en zelfzuchtige manager zijn we getuige van het ontstaan van een boyband. Het lijkt een laatste redmiddel voor de maatschappij, welke al jaren geen grote successen meer heeft behaald. En boybands zijn het, helemaal! Zodoende blikken we mee; van audities, premieres, backstage-party''s tot wanpraktijken in V.I.P-rooms. Ietwat sceptisch begon ik te lezen, ik vroeg mij af of ik deelgenoot zal worden van een oppervlakkige aaneenschakeling van artikelen uit de Privé. Schrijver Imogen Edwards-Jones weet echter als geen ander de anonieme aangedragen feiten te verwerken in een verhaal dat je het liefst in een ruk uitleest. Juist op het moment dat je het gevoel krijgt een interview met een insider te lezen, wordt je weer meegenomen in de wereld van ''Band of Five''. Het is dat ik overdag andere verplichtingen had, maar´s avonds ging het licht meerdere malen later uit dan gepland. Ik kon het boek simpelweg niet wegleggen. Niet dat het boek nu zo wervelend spannend of vernieuwend is, het is wel actueel en smeuig. Het bevestigt wat je wellicht al vermoedde over de gang van zaken in showbizz-land. Hoe gaat het er bijvoorbeeld aan toe, tijdens een tournee? Wat verdient een artiest eigenlijk? Hoe worden regeltjes hamdig omzeilt, en waar draait het eigenlijk om in dit wereldje? Het blijkt er vooral een te zijn waarbinnen mensen gezien worden als lege, mooie, verpakkingen. Wegwerpproducten die ervoor zorgen dat de bankrekening van menig directeur en manager goed gespekt wordt. Dat de jonge broekies waar de band uit bestaat lekker onwetend en naief zijn, maakt dat het verhaal vlot wegleest. Je voelt met hen mee, de meesten van ons zijn immers ook niet bekend met de gang van zaken in de pop-scene. Het gedrag van de vijf jongens komt soms vrij puberaal over. Tegelijk kun je je door de ontwikkelingen in het verhaal precies voorstellen hoe ze het langzaam hoog in hun bol krijgen. Ik kan niet anders zeggen dan dat Pop Babylon wegleest zoals een glossy-magazine (Denk aan Amy Winehouse en afkickklinieken of Elton John en drugsmisbruik), maar dan wel een van 270 bladzijden met nét dat beetje meer.