Medusa Blues

En daar gaan we weer: opnieuw een uitgeverij die hun chicklitboek wenst te vergelijken met Bridget Jones: Simona Moroni, de schrijfster van Medusa Blues, zou qua schrijfstijl dezelfde vaart en luchtigheid hebben als Helen Fielding. Nu lezen de boeken over Bridget en Medusa Blues allebei als een trein, maar dat is dan ook de enige overeenkomst. Moroni''s schrijfstijl is vluchtig, maar op een oppervlakkige manier; haar personages zijn maf en excentriek, maar dan ook zódanig over the top dat je hun manier van denken en handelen niet meer begrijpt. Vluchtige relaties met ongeïnteresseerde mannen, eetstoornissen, frustraties over een hippie-naam. Het is allemaal grappig gevonden, maar gewoon ''too much'' voor één boek. De drie hoofdpersonen fladderen door Rome, van de ene locatie naar de andere, van de ene man naar de andere, van de ene groep vrienden naar de andere. Er komen zoveel figuren met zoveel verschillende namen voorbij dat het je na vijftig bladzijden al duizelt. Wie deed het ook alweer met wie? Wie was ook alweer met wie bevriend? Er zitten geestige passages in, en de beschrijvingen van Rome zijn aardig, maar het vliegt allemaal veel te snel voorbij om echt te blijven hangen.