Babyface RECENSIE

"In de auto bedenk ik dat het misschien niet zo erg is om een oud mens te zijn. Dan hoef je niet langer in vochtige kelders rond te hangen en onfrisse hapjes te eten die al zijn bevingerd door te veel mensen die van de wc komen. Dit gedoe met baby''s, daar zijn we voor bedoeld. Dat houdt ons van de straat. Het dwingt ons om volwassen te worden en eten te koken met verse ingredienten."
Babyface is in de tegenwoordige tijd en in de ik-vorm geschreven en daardoor leef je heel nauw mee met hoofdpersoon Nina. Toch kan je je als lezer vaak helemaal niet met haar identificeren. Het is vaak onduidelijk wat ze van een situatie vindt, waarom ze dingen doet en wat ze nou eigenlijk wil, bijvoorbeeld waarom Nina zolang bij Jonathan blijft, behalve uit een soort facinatie. Jonathan is conservatief en doet alles "zoals het hoort" volgens de Onmisbare gids.
In het hele boek hangt een zware sfeer, niet luchtig, niet komisch, en dat verwacht je niet als je de kaft van het boek ziet en de achterflap leest. Heel origineel heeft elk hoofdstuk in Babyface de naam heeft van een hoofdstuk uit de Onmisbare gids, bijv. "Met je baby naar buiten", "Kinderopvang" en "Tijd voor je relatie". Zo gaat de ontwikkeling van Nina gelijk op met de ontwikkeling van haar baby Ben.
Geen chick lit, wél een écht verhaal over het hebben van een échte baby.