Het roodleren dagboek RECENSIE

Lily Koppel woont nog maar net in New York, wanneer ze onderweg naar haar werk op een berg rotzooi uit de berging van haar appartement stuit. De huisbaas heeft de kelder opgeruimd en heeft alles op de stoep voor het huis gezet om te laten ophalen door de vuilniswagen. Lily is journaliste en is altijd nieuwsgierig. Daarom besluit ze om een kijkje te nemen in de hutkoffers die opgestapeld liggen voor haar appartementencomplex. Ze vindt er geweldig oude dingen uit het begin van de twintigste eeuw: kleding, een hoed, een oude typemachine. Maar dat is niet het enige: ook vindt Lily een dagboek, het valt bijna uit elkaar, maar het is nog leesbaar. Midden in de nacht begint ze met het verhaal van Florence Wolfson en ze wil het dagboek niet meer loslaten. In de jaren die erop volgen blijft ze geintrigeerd door Florence en haar roodleren dagboek en ze besluit om Florence op te zoeken. Ze zou nu tegen de negentig moeten zijn, dus de vraag is of ze uberhaupt nog leeft.
Lily vindt Florence en door een combinatie te maken van dagboekfragmenten, de verhalen van de bejaarde Florence en foto''s reconstrueert ze het leven van Florence als meisje in de jaren 1929 tot 1936. Ze heeft hiermee een schets gegeven van het leven als tiener in New York, ten tijde van de beurskracht en de dreigende tweede wereldoorlog. Florence is nogal eigenzinnig en het maakt haar niet uit of ze naar bed gaat met mannen of vrouwen. Ze is erg kunstzinnig en filosofeert graag over alles wat ze meemaakt. Als je het boek leest vergeet je bijna dat het echt plaatsgevonden heeft, een eeuw geleden. Maar de foto''s maken het levensecht. Een document waar je de échte geschiedenis leest, eigenlijk zou iedereen het moeten lezen. Gewoon om te zien hoe het leven écht was als tienermeisje in die tijd en het niet te ''leren'' uit de stoffige geschiedenisboeken. Florence heeft dezelfde dromen, wensen en problemen als elk tienermeisje nu en altijd: haar ouders begrijpen haar niet en ze weet niet waar ze met haar gevoelens naartoe moet. Het is allemaal verwarrend en dat maakt het ongelooflijk herkenbaar.
De schrijfstijl van Lily Koppel valt ietwat tegen, ze heeft het boek geschreven alsof ze een krantenartikel heeft opgesteld. Hierdoor is het soms een soort staccato opsomming van feiten, in plaats van een lekker leesbaar boek. Maar door de geschiedeniswaarde van het boek is de schrijfstijl ondergeschikt aan dat wat Florence ons te vertellen heeft. Als je alleen van chicklits ala Shopaholic houdt, dan is dit geen aanrader, maar literatuurliefhebbers en roman-liefhebbers moeten dit boek gewoon lezen. Ik heb het boek opengedaan en niet meer dichtgeslagen, bang als ik was om iets te missen. In één ruk heb ik het uitgelezen.