Zout op mijn huid

Dit is het verhaal van een vurige liefde tussen Gauvain en George. Ik hield van dit koppel. Ik hield van de manier waarop ze met elkaar omgingen. Hoewel deze man en vrouw waarschijnlijk tegenpolen van elkaar zijn en elkaar op momenten niet kunnen uitstaan, passen ze bij elkaar. De naïeve, feministische George, de vertelster van dit verhaal, de boeren Bretonse zeeman Gauvain met zijn gigantische handen – samen creëren ze een liefdesverhaal dat zo passievol is dat je erdoor wordt weggeblazen. Ze ervaren een goed beschreven liefde, die overvloeit van hartstocht, seksualiteit en verlangen. De luisteraar van het vrehaal heeft bij de beschrijving van de eerste ontmoeting al in de gaten dat deze twee bij elkaar horen. Toch is een huwelijk blijkbaar niet voor ze weggelegd. Ze leiden allebei een apart leven, stichten aparte families op en zien elkaar eens in de zoveel jaar. De tijd daartussen spenderen ze naar elkaar verlangend. Naarmate het boek vordert, begin je een soort medelijden voor ze te voelen. Samen hebben ze de soort magie waar eenzame vrouwen een moord voor zouden plegen, en toch kunnen ze niet bij elkaar zijn. Dat is best jammer, aangezien men altijd hoopt op een gunstig einde, “ze leefden nog lang en gelukkig”, een verhaal van dat soort. In mijn achterhoofd realiseer ik me dat dat misschien wel het belangrijkste is in hun liefde – het feit dat ze elkaar nooit hadden in de werkelijkheid, maar dat het idee van de ander altijd bleef leven in hun harten. Dat vind ik prachtig. Ik vond het luisterboek poëtisch; elke zin bestond uit prachtige woorden. Misschien werden ze woorden wel onderstreept door de stem van actrice Carine Crutzen – er is iets aan haar stemgeluid dat je kalm maakt, waardoor je eeuwig naar haar kunt luisteren. Erg prettig.