Je vindt me aan het einde van de wereld

Jean-Duc heeft ooit in zijn jonge jaren een gevoelige liefdesbrief verstuurd naar het mooiste meisje van zijn school. Hij wist toen nog niet hoeveel pijn echte liefde kon doen. Het meisje maakte zijn brief compleet belachelijk bij haar vriendinnen en Jean-Duc zwoer nooit meer een liefdesbrief te schrijven. Zoveel jaar later ontvangt hij een romantische handgeschreven liefdesbrief van de mysterieuze Principessa. Ze beginnen aan een langdurige correspondentie via e-mail, maar hoe romantisch de brieven ook zijn, de taal is wel heel erg ouderwets. Een zoektocht naar de ware identiteit van Principessa volgt. In iedereen ziet hij zijn romantische brievenschrijfster.
Je vindt me aan het einde van de wereld is een juiste keuze als titel en ik was benieuwd hoe het zou klinken in de originele taal. Ik had een mooie Franse titel verwacht door de Eiffeltoren op de cover, de Franse naam van de auteur en zijn geboorteplaats (Parijs), maar niets is minder waar, de titel luidt namelijk: Du findest mich am Ende der Welt. Nicolas Barreau beschrijft het verhaal mooi en zwierig en allerlei mooie Franse plekken komen voorbij, maar de middeleeuwse toon van de brieven leidde me soms van het verdere verhaal af en het einde was naar mijn gevoel erg afgeraffeld.