Dodelijk dun RECENSIE

Als meisje van acht besloot Nikki zo mager mogelijk te worden met als zelf gesteld doel de meest geslaagde anorexiapatiënt te worden van heel Groot-Brittanië. Dat de dood haar daarvoor niet in de weg zou komen te staan wist ze zeker en nam ze voor lief. Haar leven leek doelloos met even zo weinig vooruitzicht op iets wat de moeite waard zou kunnen zijn. Het begon allemaal toen Nikki de sterke gedachte ontwikkelde dun te moeten zijn om te kunnen uitblinken in het turnen, wat ze op hoog niveau deed. Haar prestatiedrang en dezelfde drang om geliefd te blijven waren de eerste aanzet tot het ontwikkelen van een eetstoornis. Nikki was zestien toen ze uiteindelijk werd doorverwezen naar Rhodes farm – een behandelcentrum voor anorectische kinderen – acht jaar nadat de ziekte zich bij haar had geopenbaard. Ze was een van de jongsten in haar geboorteland bij wie de diagnose destijds werd vastgesteld. Haar jeugd werd getekend door tien ongelukkige jaren die ze doorbracht in talloze ziekenhuizen, klinieken en pleeggezinnen.
Dodelijk dun is het schrikbarende verhaal over een jong meisje dat meerdere keren de dood in de ogen heeft gekeken met een wilskracht waar menig arts en hulpverlener u tegen heeft gezegd. In een chronologische vorm en met vlotte pen geschreven boek wat best wel eens diepe indruk kan achterlaten bij eenieder die voedsel niet als primaire levensbehoefte beschouwd. Maar ook bij wie in eten een dagelijkse bezigheid ziet en er niet obsessief mee bezig is, is dit boek een duidelijk voorbeeld dat laat zien dat Anorexia nimmer onderschat mag worden, op welke leeftijd dan ook. Nikki Grahame kreeg landelijke bekendheid door haar deelname aan Big Brother. Ze werd uitgeroepen tot tv-persoonlijkheid van het jaar 2006.