Joy RECENSIE

Vol hooggespannen verwachtingen ging ik met de hele familie voor de buis zitten om de film Joy te bekijken. Aangezien de film winnaar is van drie Gouden Kalveren waren we er allemaal erg nieuwsgierig naar. Jammer genoeg heeft Joy deze verwachtingen totaal niet waargemaakt en was het voor mij een rasechte afknapper. De film duurde helemaal niet lang (eerder heel kort), maar voor mijn idee kwam er geen einde aan. Er zat totaal geen vaart in de film en je kreeg niet de gelegenheid een band met de hoofdpersonen op te bouwen. Dit heeft niets met de acteerkwaliteiten van de hoofdrolspelers te maken, die waren prima, maar puur met de film zelf. Je krijgt maar heel weinig achtergrondinformatie, en die heb je in mijn ogen juist wel nodig om je te vereenzelvigen met Joy en te kunnen begrijpen waarom ze in bepaalde situaties op een bepaalde manier handelt en reageert. Je kunt wel raden dat Joy geen leuke jeugd heeft gehad - ze is door haar ouders te vondeling gelegd en heeft haar jeugd doorgebracht in een tehuis met allemaal ruziënde meiden - maar je krijgt dit niet te zien. Je krijgt geen flashbacks van hoe haar jeugd nu precies was. Ook kun je wel raden dat er iets is voorgevallen tussen Joy en de verzorger in het tehuis waar haar beste vriendin nog steeds woont, maar wat precies weet je ook niet. Je volgt Joy alleen op de voet in het heden, tijdens haar zoektocht naar haar biologische moeder. Ze scheldt veel en komt vaak bot uit de hoek, maar omdat je niet precies weet wat er allemaal met haar is voorgevallen in haar jeugd kun je hier echt geen respect voor opbrengen. Ik, die bij De kleine zeemeermin al zat te snotteren, heb bij Joy geen traantje hoeven laten. Dat zegt toch wat!