De familieblues RECENSIE

Na een oproep om de auteur familieverhalen te sturen via meerdere mediakanalen was het voor Yvonne Kroonenberg een kwestie van afwachten wat hierop de respons zou zijn. Een diversheid aan uiteenlopende berichten dat haar per mail of telefoon toekwam was het gevolg dat tenslotte uitmondde in deze bundel. De hoofdstukken onderverdeeld per familielid geven weer hoe het was op te groeien met een dominante vader, een afwezige moeder, om te gaan met vetes en verstandhoudingen binnen een gezin. De door de auteur op haar eigen wijze opgetekende verhalen hebben veelal een strijnende ondertoon omdat heden ten dage veelal het gevolg van opvoeding of keuzes van de ouder(s) al dan niet zichtbare sporen hebben nagelaten. Deze bundeling geeft de lezer iets om op te kauwen. Hoewel de verhalen een ander toebehoren zullen veel situaties pijnlijk herkenbaar zijn of juist de lezer laten terugdenken aan een prettig moment van weleer. Yvonne Kroonenberg weet met scherpte precies de vinger op de zere plek te leggen. Ze maakt vergelijkingen die op het eerste gezicht lachwekkend te noemen zijn (Een moeder versus een boodschappentas.) maar erover nadenkend kom je al snel tot de conclusie dat er een grote kern van waarheid in zit. De opvoeding, de keuzes hierin, gaan vaak generaties terug en worden ongewild overgenomen. De auteur geeft aan de hand van voorbeelden uit de verzamelde verhalen aan waar de drukplek zit. Zonder moraliserend over te komen weet Kroonenberg datgene naar boven te halen wat in veel families verborgen zeer blijft. Dit boekje, dat met de vertrouwde pen is geschreven, geeft genoeg stof tot nadenken, ongeacht uit welk nest je zelf komt. Yvonne, zelf opgegroeid zonder een al te hechte band met haar ouders, is erin geslaagd om op onnavolgbare wijze haar eigen stempel te drukken op verhalen uit de mond van anderen.