Wij allemaal RECENSIE

Verbijsterd, geshockeerd, gefascineerd; met geen pen valt te omschrijven hoe ik dit boek gelezen heb. Als je er over nadenkt, is het eigenlijk te bizar voor woorden en onmogelijk om je te verplaatsen in zoiets ongrijpbaars. Niet voor niets hebben zelfs de beste psychologen jarenlang in het duister getast. Het autobiografische boek Wij allemaal geeft je een kijkje in het leven van 20 personen in 1 lichaam. 
Kim Noble lijdt aan een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis, kortgezegd DIS, wat betekent dat haar geest – na een traumatische kindertijd – is versplinterd tot twintig verschillende persoonlijkheden. Een homoseksuele man, een strenggelovige vrouw, een meisje met anorexia en talloze andere alterego’s delen een en hetzelfde lichaam en leiden allemaal een geheel eigen leven, zonder het besef van elkaars bestaan.
Hoewel de naam van Kim Noble op het boek staat gedrukt, is het eigenlijk Patricia die in het boek aan het woord is: de meest dominante persoonlijkheid, die tegenwoordig slechts bij bepaalde triggers vervangen wordt door een ander alter ego. In vroegere jaren was dat wel anders. Pas enkele jaren geleden werd bij Kim de diagnose DIS vastgesteld. Hiermee vielen er allerlei losse puzzelstukjes uit haar leven op z’n plaats. Nu pas begreep ze waarom ze als tiener constant de klas uit werd gestuurd voor iets wat ze niet gedaan had (of dácht niet gedaan te hebben). Belandde ze talloze keren in het ziekenhuis, zonder zich te herinneren dat ze keer op keer zelfmoordpogingen had begaan. En ook herinnert ze zich helemaal niets van de bevalling van haar dochter. 
Nu Kim door het leven gaat als Patricia, en deze alter ego meer begint te begrijpen van het bestaan van de andere persoonlijkheden, vond ze het tijd om dit fascinerende verhaal te delen met de wereld. Door therapie is Patricia veel te weten gekomen over de andere persoonlijkheden en heeft ze de blanco delen uit haar leven kunnen reconstrueren of op z''n minst een verklaring kunnen vinden voor de akelige gebeurtenissen uit haar verleden. Kim alias Patricia begint te vertellen over haar leven vanaf dat ze een jong meisje is en rakelt alle gebeurtenissen vanaf dat moment op: van de zelfmoordpogingen tot het verblijf in verschillende psychiatrische instellingen. Het verhaal springt vaak van de hak op de tak en dat maakt het voor de lezer een erg onsamenhangend verhaal om te lezen. Ik had moeite om alle persoonlijkheden gescheiden te houden of te begrijpen hoe er gehandeld werd. Het is gewoonweg onvoorstelbaar dat deze ziekte zó lang onverklaarbaar is gebleven en dat Kim van instelling naar instelling werd gesleept waar niemand zich raad wist met haar eigenaardige gedrag.
Dit verhaal doet een boekje open over deze onvoorstelbare ziekte, maar jammer genoeg is het zó complex dat het boek onmogelijk begrip of duidelijkheid kan scheppen. Ik vond het verhaal bijzonder fascinerend maar tegelijk ook langdradig en verwarrend. Het is alsof dit een soort bizarre horrorfilm is die niet op papier te omschrijven valt. Je moet het met eigen ogen kunnen zien, om enigszins te kunnen begrijpen wat DIS überhaupt met je doet. Ik denk dat als Kim iets minder bladzijden zou hebben besteed aan het reconstrueren van haar jeugd, dat het dan misschien iets leesbaarder zou zijn geweest. Nu blijf ik slechts in het donker achter, gefaald in het proberen te begrijpen hoe haar leven moet zijn geweest…