Fleurs picture perfect

Tegen beter weten in, had ik in mijn hoofd een beeld gecreëerd bij de huizen in Dubai. Dat doe ik vaker, plaatjes maken in mijn hoofd. Geïnspireerd op, meestal mierzoete, films. In het echt blijkt het dan altijd tegen te vallen. Zo dacht ik dat het in Dubai weliswaar snikheet zou zijn, maar dat we in een prachtige villa aan zee zouden gaan wonen, zoals in de serie Two and a half men. Ontspannen met onze voeten in het zand worstjes grillen op een zelfgemaakt vuurtje en in de verte zouden we de lichtjes van De palm zien swingen en het geroezemoes horen van de gasten van zevensterrenhotel Burj Al Arab. Maar de werkelijkheid is ietsje anders. Er bestaan wel beachvilla''s maar die mag je pas huren als je jaarlijks 1 miljoen euro overmaakt. Beetje buiten budget. Balen.
 
De meeste expats met kinderen kiezen hier voor leven in een compound: een woongemeenschap met een eigen winkelcentrumpje, speeltuin en school. De populairste compounds liggen ongeveer vijftien minuten rijden van het strand, de shopping malls en uitgaansgebied De Marina. Waarom weet ik niet, maar ik stelde me bij een compound een soort Melrose Place voor. Zonnig, zalig, zinderend.

Wij zochten een huis in zo''n populaire compound. Het bleek minder Malibu, meer Wisteria Lane. Alle huizen zijn hetzelfde en overal staan twee auto''s voor de deur. Dikke auto''s, dat dan weer wel. Maar toch. Om minder het gevoel te hebben dat ik in een truttig woonerfje ging wonen, wilde ik graag een zwembad in de tuin. Ik ben een enorme waterrat en zag me al tussen het schrijven door een dolfijnendansje wagen in ons privézwembad. Sorry, maar dat klinkt toch geweldig! In Nederland zou ik me nooit een zwembad in de tuin kunnen veroorloven, al is het maar omdat ik geen tuin heb. Dus toen we een huis aan Wisteria Lane nummer 26 vonden met een prachtig zwembad, vond ik dat meteen helemaal goed. Ik zou mijn logees imponeren met mijn legendarische pool parties waarover die logees bij terugkomst in nattig Nederland bij anderen zouden opscheppen en jaloers aan zouden terugdenken. Pool parties met biologische cocktails, drijfkaarsjes en lokale snackjes. Het plaatje was compleet.
 
We hadden het huis al besteld bij de makelaar. En toen begon het. Een onderbuikgevoel. Zo''n gevoel dat je wilt wegwimpelen met rationele gedachten, maar dat blijft zeuren als een kater na een ibuprofen. ''s Nachts werd het onderbuikgevoel een regelrechte buikkramp. Ik stelde me scenario''s voor waarin onze baby Olivier in het zwembad zou kruipen. Was dit reële angst of ben ik gewoon een twijfelkont? Om even aan iets anders te denken, pakte ik een van de tijdschriften die ik voor vertrek nog snel had gekocht op Schiphol. Op de pagina die ik opensloeg, las ik het verhaal van de politicus wiens zoontje binnen een seconde in een vijver was verdronken. Dit is een teken, dacht ik. Een teken dat we het huis moeten afzeggen. Ook al is het op papier perfect.
 
Toen realiseerde ik me dat ik Moeder ben geworden. Ook al pas ik niet in het beeld van kort kapsel, ruimvallend Hema-shirt en platte schoenen. Ik ben een moeder en ik vind de veiligheid van mijn baby belangrijker dan de pool party van mijn dromen. Dus gaan we wonen op nummer 14. Zonder zwembad, maar mét walk-in closet en fancy loungeplek die uitkijkt op Wisteria Lake. Nu hopen dat mijn man Jasper geen nachtmerries krijgt over hoe ik die kasten vol ga shoppen. Ik heb daar wel een beeld bij...

Zou jij wel eens naar Dubai willen gaan?