Mrs. Van Well? Dacht het wel!

Na eerst optimaal gebruik te hebben gemaakt van de gratis vliegende bioscoop, is het tijd voor mij om wat op papier te zetten. In mijn ‘übercomfortabele’ economy class-stoel met handige opklaptafel, zet ik mijn laptop neer, klap hem open en krijg met inloggen meteen een keuzemogelijkheid voorgeschoteld: ben ik Melissa Dijkshoorn of gastgebruiker? Het antwoord op deze vraag is geen van tweeën. Ik heet namelijk sinds twee dagen geen Dijkshoorn meer. Op 12 april 2012 ben ik in het huwelijksbootje gestapt en voortaan ga ik door het leven als mevrouw van Well (-Dijkshoorn). Enne… wennen is dat zeker wel!

“Mevrouw, is uw naam Melissa?” vraagt meneertje Marechaussee me op het moment dat ik door de selfservice-paspoortcontrole op Schiphol loop. Want tja, ook al is het selfservice, ik word er natúúrlijk weer uitgepikt. Zou het door mijn criminele uiterlijk komen? Of door de everlasting smile op mijn gezicht die ik sinds de bruiloft niet meer  weg krijg? “Dat klopt”, zeg ik. “En is dat uw vriend?” vraagt de man wijzend naar de leuke vent met hoed naast me. “Dat klopt ook”, zeg ik trots. Op dat moment hoor ik wat mompelende en kuchende geluiden naast me: “Ahum, ik ben je man hoor, niet je vriend.” Oh ja, dat is waar ook, mijn man. Die heb ik tegenwoordig ja, een man. Oeps, mijn fout. Nadat we de Marechaussee uitleggen dat we op huwelijksreis zijn, worden we lachend doorgelaten. De honeymoon kan beginnen. U.S.A., here we come!

Het is 17 maart 2012. Ik heb afgesproken om met mijn zus en vriendin een dagje te gaan shoppen in Amsterdam. En ook al is het voor trouwschoenen voor mijn zus, kijk ik er heel erg naar uit. Mijn zus is bijna alle keren mee geweest voor het passen van mijn bruidsjurk en het kopen van alles wat er verder bij komt kijken om er als stralende bruid uit te kunnen zien. Zelf echter had ze haar outfit nog niet helemaal compleet en dat werd quasinonchalant medegedeeld: “Jij hebt als bruid nu wel je fantastische outfit compleet, maar als zus van de bruid kan ik natuurlijk niet in mijn ondergoed en op blote voeten komen, dus kunnen we alsje, alsje, alsjeblieft ook een dagje voor mij gaan shoppen?” Ik hoorde het woord shoppen en was meteen al om. “Prima hoor”, was dan ook mijn antwoord, “wanneer gaan we?” Dat mijn zus wel héél graag op zaterdag 17 maart wilde gaan is mij nooit opgevallen en dat we die dag weleens iets heel anders konden gaan doen dan shoppen is ook nooit bij me opgekomen. En dat terwijl ik met mijn bruiloft in het vooruitzicht overal, maar dan ook echt óveral, iets achter zocht.

Zo stelde mijn (toen nog) husband-in-spé voor samen iets leuks te gaan doen en dan het liefste op 25 maart. “Ja hallo, ik ben niet achterlijk!” Dit is wat ik als respons gaf aan mijn vriend,  die naar mijn idee drastisch een acteerlesje nodig had. We waren aan het sparen voor de bruiloft en de honeymoon en hadden helemaal geen geld om iets te gaan doen voor die tijd. “Leuk hoor, je hebt het verpest. Nu weet ik dat mijn vrijgezellenfeest op 25 maart is, nu is het geen verrassing meer. En bedankt!” Dit verhaal vertelde ik aan mijn zus (die zogenaamd ook boos werd op mijn vriend) en ging daarna mijn hele vriendinnenkring rond. Wat een lol hebben ze gehad, zonder dat ik het wist, het liep namelijk allemaal precies volgens plan. Niks shoppen 17 maart; Feesten!
En zo was het dat ik op zaterdag 17 maart door mijn zus werd opgehaald om vervolgens naar mijn vriendin te rijden. Daar aangekomen gingen we nog even naar binnen, om ‘een bakkie’ te doen. Eenmaal binnen zag ik niet eens de slingers hangen. En ik schrok me dan ook kapot toen er uit alle hoeken en gaten ineens vriendinnen tevoorschijn kwamen. Ik was echt verrast. Maar toen begon bij deze control freak de stress… Ik werd in een heuse Carrie Bradshaw-outfit gehesen, inclusief petticoat en tutu, maar ik had mijn benen niet geschoren. Help! “Lieve schat, je mag je panty gewoon aanhouden, niets aan de hand”, zeiden mijn vriendinnen in koor. “En ik heb speciaal voor het shoppen mijn nieuwe kleine tasje omgedaan, maar daar paste mijn make-up tasje niet in”, antwoordde ik nog steeds een beetje in paniek. “Geen probleem, kom maar mee”, zei mijn vriendin, “boven heb ik een soort mini-Douglas en het voordeel is… alles is gratis!” “Maar…”, probeerde ik nog. “Niks maar, we hebben overal aan gedacht. Laat ons vandaag voor een keer de control freak zijn, dan kun jij gaan genieten.” En dat deed ik. Met volle teugen!

Ik zal niet te veel in detail treden, anders zijn jullie morgen nog niet klaar met lezen, maar het was een heerlijke dag. Aan werkelijk alles was gedacht: de dag stond voor het grootste gedeelte in het teken van mijn alltime favourite TV-serie Sex and the City; er was voor hilarische spelletjes gezorgd (het voorspel, het naaispel en de Melizz Quizz), opdrachten moesten er vervuld worden, we hebben heerlijk geluncht en gedineerd, een guided tour over de Amsterdamse wallen gehad en tot slot hebben we karaokebar Casablanca in Amsterdam onveilig gemaakt, waar we na een paar drankjes en liedjes beroemde (of beruchte?) Rotterdammers geworden waren. Verder in detail ga ik niet. Het enige wat ik zeg is: What happens in Amsterdam, stays in Amsterdam!
En toen was het zover. 12 april 2012. De dag waar we 952 dagen op hebben gewacht: de bruiloft! En wat was deze dag perfect. Alles verliep volgens plan - eigenlijk nog beter. Om half 10 mocht ik met bonkend hart de deur openmaken, nadat mijn husband-in-spé aangebeld had. We keken elkaar in de ogen en moesten even slikken, voordat we elkaar niet meer los wilden laten uit de innige omhelzing. Daarna was het tijd voor het maken van de foto’s. En waar kun je dat nu beter doen dan bij de Albert Heijn, waar je elkaar 10 jaar daarvoor hebt leren kennen? Juist, dat dachten wij ook. Dat niet iedereen er op voorbereid was een bruidspaar tijdens het boodschappen doen tegen te komen, werd duidelijk door de starende blikken. Een persoon ging zo op in het staren, dat ze haar chocoladetoetje naast haar kar zette, in plaats van erin. Splash! Daarna hebben we nog wat foto’s gemaakt voor een graffitimuur en wat romantische plaatjes in de natuur. En toen was het tijd voor het officiële gedeelte. Er kan natuurlijk niet getrouwd worden zonder elkaar het ja-woord te geven. Na het krijgen van de ringen van de bruidsjonkers en de meest geweldige speech van mijn schoonvader, was ook dit gedeelte van de dag alweer om voordat je er erg in had.
 
Na een douche van rijstkorrels werden we naar de diner/feestlocatie gereden, waar we onze überfoute Amerika-taart mochten aansnijden, van een overheerlijke diner mochten genieten en later op de avond onze voetjes van de vloer mochten doen onder het genot van heerlijke live muziek. De sfeer zat er al snel in en er werd tot het einde toe fanatiek gedanst. Zoals iedereen me al had gewaarschuwd, ging de dag bizar snel voorbij. Nadat ik aan het einde van de avond iedereen 25 keer omhelsd, gezoend en bedankt had, was het tijd om te gaan. Ik propte mezelf letterlijk in onze trouweend. Onze bestemming: de suite in hotel Bazar in Rotterdam, wat we als verrassing van mijn zus gekregen hadden. De verwennerij was dus nog steeds niet voorbij.

Als cadeautip hadden we aangegeven dat we graag geld wilden hebben voor onze rondreis in de U.S.A. En stichting ‘Help Ruben en Melissa de U.S.A. door’ is goed gespekt kan ik jullie vertellen. Heuse miljonairs voelden we ons toen we de volgende dag het geld op onze rekening gingen storten - of moet je daar tenminste een miljoen voor hebben?

Nu zitten we in het vliegtuig op weg naar de U.S.A., naar de honeymoon waar we al maanden - wat zeg ik, jaren - naar uitgekeken hebben. We gaan The American Dream beleven (althans voor één maand) en ik hou jullie graag van onze belevenissen op de hoogte als ik weer terug in Nederland ben. Het ziet ernaar uit dat jullie voorlopig nog niet van me af zijn. Voor nu echter even wel, want de gratis vliegende bioscoop roept me. Welke film zal ik nu eens kiezen?