Column: Dood aan de quote

'Leven en laten leven' roep ik weleens. En dat meen ik. Iedereen moet maar doen waar hij zin heeft zolang hij er een ander niet mee lastigvalt. Leven en laten leven, ik zou het op een digitaal tegeltje kunnen schrijven en elke dag wel een keer op mijn social media kunnen posten. Alleen… dat doe ik niet.

Embrace

Voor sommige mensen lijkt het echter wel hun zuurstof om dagelijks een stukje levensvisie de wereld in te slingeren: 'Believe in yourself', 'Embrace all that is you', 'Be the change you want to see.' Liefst in een lelijk font tegen een zachtroze achtergrond met een vlinder of een rimpelige puppie. Ik probeer ze altijd te negeren, wat nog best lastig is aangezien men ze soms persoonlijk in mijn chatbox dropt: 'Hahaha! Deze is zo leuk!' (Nou…), 'Dit is echt iets voor jou!' (Nietes!), of 'Deze is zó waar' (Ach, hou toch op). Vaak komen ze neer op self-love. Lief zijn voor jezelf, lief zijn voor anderen, maar wel eerst van jezelf houden natuurlijk, want dan pas kun je… blablabla knakworst. Kan aan mij liggen, maar ik denk dan: Ga gewoon voor je spiegel staan gillen dat je een tijgerrr bent en val mij er niet mee lastig.

Kopieer

Maar dat mag je dan weer niet zeggen hè. Want het is goedbedoeld. En tja, leven en laten leven. Toch heb ik zo mijn vragen. Vooral: waarom? Is het een verslaving, een dwangneurose? Persoonlijk denk ik dat je beter Tourette kunt hebben. Godverdommenogantoe. Want soms werken die tegeltjes echt op m'n irritatiespier, vooral als het lijkt alsof de persoon denkt dat hij het beter weet: hoe het leven in mekaar steekt, hoe ik mijn leven zou moeten leiden, wat ik allemaal verkeerd doe. En laten we wel wezen: ze zijn heus niet geniaal. Gewoon gekopieerd van de Dalai Lama, een of ander zelfbenoemd medium, of nog erger: een ándere dwangneurotische Facebookvriend.

Bron: Shutterstock.com

Vergeef

Sommige zweefquoters gaan zo ver dat ze het nog op een muur schilderen ook. Van die hele lijsten: 'In dit huis vergeven we, hebben we lief, lachen we…' De huisregels, zeg maar. Ik vraag me af hoe dat in de praktijk gaat. Henk en Gerda zullen toch ook weleens ruzie hebben? En dan? Gerda wijst boos naar de muur en krijst: 'Kijk dan, Henk! Daar staat het toch: "Wij lachen veel!"' En Henk tovert een grijns naar boven en alles is goed?

Dan heb je ook nog Gerda's die hun huisregels op de trap durven schilderen. Kan aan mij liggen, maar ik zie Henk dan voor me na een ruzie: zichzelf de trap op slepend, met een ingehouden woede die stijgt per traptrede: 'In dit huis vergeven we…' (stap, stap), '…hebben we lief….' (stamp! stamp!), '…lachen we…' (smijt stapel wasgoed naar beneden). Kijk hem gaan, de arme ziel. Mij maak je niet wijs dat dit ooit de bedoeling kan zijn geweest van meneer of mevrouw de quotemaker.

Believe

Nooit heb ik iemand horen zeggen: 'Nou lieverd, die quote die jij laatst op Facebook plaatste! Hij heeft mijn leven gered! Ik stond op zolder op een wankel keukentrapje, touw al om die balk geworpen, en ik dacht: ik neem nog éven een kijkje op Facebook, je weet nooit. Kwam daar toch jouw quote voorbij! En ineens dacht ik: 'Nee, Pieternel, dit is niet de oplossing. Je moet believen in jezelf, gewoon embracen wie je bent en zelf de change zijn die je wil zien. Potverdorie! Weg krukje, weg touw! En ik lééf weer!' Niemand, nooit.

Overleef

Zou de mensheid overleven zonder quotes? Jazeker. Zouden er mensen sterven als ze geen quotes meer op hun tijdlijn mochten plaatsen? Misschien. (Alleen noemen we dat: natuurlijke selectie). Leven en laten leven dus, daar blijf ik in geloven. Maar áls ze het me zouden vragen, heb ik nog een laatste tegeltje voor de mensheid: 'Niemand ging ooit minder dood door jouw quote'. Now embrace that, Gerda.

Bron thumbnail: Shutterstock.com