Un Amour de Jeunesse (DVD) RECENSIE

De vijftienjarige Camille heeft een onstuimige relatie met de negentienjarige Sullivan, maar dan kondigt hij aan dat hij voor lange tijd naar Zuid-Amerika vertrekt. Hun puberverkering vol seks, ruzie en goedmaakseks wordt abrupt afgebroken als Sullivan ervandoor gaat. Camille legt bijna het loodje van liefdesverdriet. Een paar jaar later (en inmiddels volwassen) begint ze een relatie met haar docent architectuur. Net als ze alles op de rails heeft, duikt Sullivan echter weer op in haar leven.

De samenvatting klinkt goed genoeg, nietwaar? En de film is vanuit esthetisch oogpunt ook heel mooi, zoals we dat min of meer verwachten van Franse films. Je zou ieder shot apart in kunnen lijsten; Instagramfiltertje erover en klaar. Door de langzame opbouw leer je de personages goed kennen en de film zit barstensvol symboliek. Camille gaat bijvoorbeeld architectuur studeren, niet op de laatste plaats omdat ze zichzelf weer op wil bouwen. Daarnaast ben ik een groot fan van films waarin niet alle hoofdrolspelers fotomodellen zijn, maar zichtbare onregelmatigheden hebben, want dat maakt ze extra menselijk. Tot nu toe dus alleen maar positieve kanten aan Un Amour de Jeunesse.

Nu het minpunt: ik kon het niet goed vinden met één van de personages. En dat was best wel een probleem, aangezien het om het hoofdpersonage ging! Camille is, zoals mijn vriend het vrij treffend omschreef, een ‘massive whinegum’. Nu mág dat op je vijftiende natuurlijk; in het eerste gedeelte van de film herkende ik mijn 15-jarige zelf, uit de tijd waarin ik ongeveer evenveel ruzie met mezelf maakte als met de mensen om me heen. Camille pruilt wat af in deze dramatische eerste scènes.

Maar terwijl de film (en Camilles leeftijd) vordert, blijft ze wat zuur en onnodig verontwaardigd. De momenten waarop ze lacht zijn op een hand te tellen, evenals de momenten waarop ze een bh draagt (die puntige tepels hebben me de hele film lang vreselijk afgeleid). Camille verlangt van de mannen in haar leven nogal veel. Vaak zijn het onrealistische dingen. Haar eeuwig gekwelde, melancholische blik ontlokte me regelmatig een geërgerde zucht.

Ik voel me nogal een cultuurbarbaar nu ik dit schrijf, want ik weet zeker dat ik de film meer hartjes had gegeven als Camille wat leuker was geweest. Daar was ook niemand slechter van geworden. Samenvattend: vier sterren voor de prachtige manier van filmen, de symboliek, de langzame opbouw en de ontwikkelingen tussen de personages, waardoor je steeds door wilt blijven kijken. Maar min één ster vanwege Camille. Sorry. Drie sterren.

Ben je gek op Franse films? Zo ja, wat is je favoriet?