Die Wand (DVD) RECENSIE

Een vrouw zit achter in een cabrio met wat blijkt haar nicht Louise en diens man op de voorbank. Louise zingt vrolijk mee met de muziek, de zon schijnt op hun bol en de vrouw glimlacht tevreden. Ze is een wat chiquer type, blijkt wanneer zij haar zijden sjaal á la Jacky O tegen de wind om haar opgestoken haar drapeert. De stem die je hoort is van deze vrouw, wanneer ze terugblikt op dit moment. Onmiddellijk hoor je dat er wat anders is, dat er iets gebeurd is. Al snel blijkt wat. Louise en haar man zijn na aankomst nog even naar het dorp gegaan, maar de volgende ochtend is hun bed nog steeds onbeslapen. De vrouw trekt haar gehakte schoenen aan en gaat op weg naar het dorp in het dal. Halverwege het pad stuit zij op een grote glazen wand, zij is compleet van de wereld afgesneden doordat zij zich in een enorme glazen stolp lijkt te bevinden. Wat moet zij doen? Wachten op redding of zich voorbereiden om de winter in de Oostenrijkse bergen te overleven?

Die Wand is prachtig verteld, zo kun je deze manier van filmen wel noemen. We horen constant de stem van de bovengenoemde vrouw die vertelt wat er gebeurd is sinds zij gevangen zit in deze enorme glazen stolp en de bijbehorende flashbacks. De vrouw die we op het scherm zien zegt echter niets, de stem vertelt haar verhaal als ware het een dagboek. Deze manier van film kijken is erg rustgevend, omdat de vertelstem ook zo kalm is. Zij leest een dagboek op, de vrouw in de flashbacks zegt niets. Zij loop met haar hond Luchs, zit in het bos, verkent de omgeving, huilt af en toe van wanhoop, verzamelt hout, doet verwoede pogingen tot jagen. We zien haar transformeren van een individu naar iemand die één is met haar omgeving.

Wat maakt haar anders van de rest van de omgeving als zij niemand meer heeft om haar gedachten mee te delen en wanneer haar papier op is? Wat is de definitie van mens nog waard als je in je eentje bent en het niet meer kunt definiëren? De vrouw ervaart het als eenzaamheid, als loskomen van de tijd. Het lijkt alsof de tijd stil staat, terwijl zij zich langzaam hierdoorheen beweegt. Zij is, niets meer en niets minder. Die Wand laat een heel ander, niet Amerikaans, gezicht van het genre post-apocalyptisch zien. Minder flitsend, minder actie, meer nadenken, meer realistisch in een onrealistische setting. Kijkt niet makkelijk weg, maar wel een echte aanrader!

Bekijk hier de trailer: