Recensie: Life of Crime RECENSIE

Welkom in de jaren zeventig, met een perfecte seventies ambiance met zitkuilen, country clubs, plateauzolen, grote zonnebrillen, hoogpolig tapijt en bij deze tijd horende muziek. In deze setting leren we Mickey Dawson (Jennifer Aniston) kennen. Ze is getrouwd met de overspelige, te veel drinkende en neerbuigende Frank en samen hebben ze een zoon. Hoewel Mickey de slechte punten van haar man heel goed ziet, stelt ze zich toch wat onderdanig op en doet haar best hem tevreden te houden. Ze is afhankelijk van hem om haar luxe leventje van buiten de deur lunchen met haar nogal oppervlakkige vriendinnen, mooie kleren en feestjes te kunnen financieren. Want aan geld heeft Frank geen gebrek, hetgeen hem in deze film slachtoffer maakt van afpersing. Mickey wordt, als ze alleen thuis is, ontvoerd door twee criminelen. Even lijkt dit mis te gaan omdat haar aanbidder op dat moment aan de deur verschijnt, maar dit wordt opgelost door hem bewusteloos te slaan en in een kast op te bergen. Na de ontvoering wordt contact met Frank opgenomen voor het eisen van geld. Het probleem is echter dat Frank toch al van Mickey af wilde, en een scheiding is best duur… hij is dus niet erg onder de indruk van de ontvoering, en dat hadden de daders niet verwacht. Terwijl Frank gezellig op de Bahama’s verblijft met zijn minnares, krijgt een van de ontvoerders gevoelens voor Mickey zodat de hele situatie in niets meer lijkt op het oorspronkelijke plan. Wat nu? 

 

De makers van Life of Crime hadden Jennifer Aniston, niemand minder dan Tim Robbins en nog een aantal andere acteurs die hun sporen verdiend hebben tot hun beschikking, net als een plot met veel potentie om hilarisch uit te pakken. Mijn verwachtingen waren dus hooggespannen toen ik de dvd in de speler schoof, maar die moest ik al heel gauw heel erg naar beneden bijstellen. In het begin gaat het al mis doordat je niet gelijk in het verhaal wordt meegezogen. De hele film door ontbreken zowel vaart als spanning. Ook de dialogen zijn traag, zeer eentonig en lang niet altijd even noodzakelijk om het verhaal te vertellen. Kortom, het lukt maar moeizaam om de aandacht vast te houden. Er worden hier en daar zeker pogingen tot humor gedaan, maar smaken verschillen en helaas was dit niet mijn soort humor. Deze film is in de markt gezet als een soort voorloper op de film Jackie Brown, maar de makers van deze film kunnen en mogen zich wat mij betreft echt niet meten met Quentin Tarantino. Eerlijk is eerlijk: ik heb de film af gekeken omdat deze recensie er moest komen, maar anders vrees ik dat ik hem vroegtijdig had uitgezet.