Recensie: Suffragette RECENSIE

Het scheelt niet veel, maar is het nog steeds minder dan honderd jaar geleden dat Nederlandse vrouwen voor het eerst mochten stemmen. Je kunt het je tegenwoordig bijna niet voorstellen. Toch vonden ook veel vrouwen het in die tijd niet vreemd dat hun echtgenoten, vaders en broers hen vertegenwoordigden in het stemhokje. Dat was voldoende, was een veelgehoord argument tégen vrouwenkiesrecht. De film Suffragette geregiseerd door Sarah Gavron, begint met fragmenten uit de discussie die hierover gevoerd werd: "Straks is het hek van de dam en willen vrouwen ook parlementslid, minister of rechter worden."

Ja, stel je voor...

Suffragette geeft je een indringende indruk van de strijd die juist ook heel ''gewone'' vrouwen gevoerd hebben om te mogen stemmen. De film speelt zich af aan het begin van de twintigste eeuw in Engeland. De vrouwenbeweging heeft dan al jaren van vreedzame protest achter de rug, zonder enig effect. De mannen die de kieswet kunnen veranderen, kijken slechts toe en hopen dat de vrouwen vanzelf weer tot bezinning komen. De vrouwen, ook wel suffragettes genoemd, gooien het echter over een heel andere boeg. Onder het mom ‘wie niet horen wil, moet maar voelen’ gaan ze over op gewelddadige acties; van het ingooien van winkelruiten tot bomaanslagen aan toe.

Maud Watts (Carey Mulligan) heeft eigenlijk nog nooit over vrouwenrechten nagedacht, als ze op een dag midden in een actie van suffragettes terecht komt. Een van de vrouwen kent ze van de wasserij waar Maud al van jongs af aan werkt. Via haar raakt Maud betrokken bij de vrouwenbeweging. Ze raakt er steeds meer van overtuigd dat vrouwen net zoveel waard zijn als mannen, en ook zo behandeld zouden moeten worden. Maar haar strijd voor deze overtuiging blijft niet zonder gevolgen voor haar persoonlijke leven.

Stoere vrouwen, stoere acties, stoere film – zou je denken. Toch valt Suffragette wat dat betreft tegen. De zachtaardige Maud is wel de laatste van wie je zou verwachten dat ze instemt met de gewelddadige acties van de suffragettes. Haar wereld is beperkt tot haar gezin en haar werk, gevat in grijs en aardetinten. Juist door de focus op deze onwaarschijnlijke heldin, verkrijgt de film haar kracht. Mulligan geeft overtuigend gestalte aan deze dappere jonge vrouw. Wat helemaal een prestatie is naast bekende actrices als Helena Bonham Carter en Meryl Streep.

De makers van Suffragette maken zich duidelijk druk om de positie van de vrouwen. Het snijdt door je ziel wanneer Maud te horen krijgt dat ze niets waard is. En het gaat overal jeuken wanneer de actievoersters na een demonstratie opgepakt en als kleine kinderen thuisgebracht worden. “Laat hun mannen dit maar oplossen.” De film mag dan ingetogen zijn en de acties van de vrouwen worden nooit sensationeel. Toch wordt het heel duidelijk dat wat er op het spel staat geen luxe is, maar noodzaak.