Recensie: Jusqu’à la garde RECENSIE

Recensie: Jusqu’à la garde

Miriam wil van haar man scheiden en vraagt tijdens de scheidingsprocedure om de volledige voogdij over haar twee kinderen, Julien en Joséphine. De rechter stemt hier niet mee in maar geeft Miriam en haar ex Antoine een gedeelde voogdij over de kinderen. Joséphine, die inmiddels bijna meerderjarig is, wil niets van haar vader weten, maar de nog jonge Julien belandt middenin de strijd tussen zijn ouders. Hij probeert de goede vrede tussen zijn ouders te bewaren, maar kan een bittere confrontatie niet voorkomen.

De openingsscène van Jusqu’à la garde zet je meteen aan het denken. Niet de ouders worden als eerst gevolgd, maar de rechter. De eerste minuten van de film wordt alleen zij gefilmd, terwijl ze de feiten voorleest; Miriam beweert dat haar zoon en bijna meerderjarige dochter hun vader niet willen zien en Antoine betuigt dat dat klinkklare onzin is. Hij zou zijn kinderen immers nooit kwaad doen. En zoals de rechter daarna aan het stel vraagt: ‘Wie van jullie liegt?’, zo vraag je je dat als kijker ook af. Je weet letterlijk niets van het gezin. Je weet niets van de moeder, niets van de vader, niets van de kinderen en al helemaal niets van de geschiedenis van het gezin.                          

Vader Antoine lijkt de weg helemaal kwijt te zijn. Hij moet en zal met zijn ex-vrouw Miriam spreken en jaagt met zijn agressieve en extremistische gedrag zijn zoon de stuipen op het lijf aan. Het verdriet van zoon Julien, wanneer hij niet anders kan dan toegeven aan zijn vaders wensen, grijpt je naar de keel. Thomas Gioria, die de rol van het kind op zich neemt, weet de pijn en verdriet vlijmscherp over te brengen. Maar ook Antoine die van pure wanhoop zichzelf niet meer in de hand heeft wordt weergaloos neergezet door acteur Denis Ménochet.

De manier waarop het verhaal in beeld wordt gebracht is mooi. Sommige shots zijn lang, erg lang. Traag zelfs, maar in de goede zin van het woord. Sommige shots duren zelfs enkele minuten, maar hierdoor wordt duidelijk hoe serieus de situatie is en wordt de spanning tot de grote finale opgebouwd.

Jusqu’à la garde heeft een ijzersterke verhaallijn, met een minstens net zo sterke cast. De film geeft een waarheidsgetrouwe weergave van een (v)echtscheiding weer en laat zien hoe bitter die kan zijn. Het kind wat middenin het gevecht zit en wordt verscheurd door de strijd waarin zijn ouders verstrengeld zijn, grijpt je naar de keel.

Recensie: Jusqu’à la garde