Recensie: You were never really here RECENSIE

Recensie: You were Never Really Here 

De Schotse regisseur Lynne Ramsay ontving in 2011 veel lof voor het intense We Need To Talk About Kevin. In deze film speelde Tilda Swinton een moeder die probeert uit te zoeken hoe haar zoon een moordenaar kon worden – een heel sterke rol. Minstens zo indringend is Ramsay’s vierde film You Were Never Really Here, opnieuw mede dankzij de weergaloze hoofdrolspeler. Op het filmfestival van Cannes werd dit onderstreept met een prijs voor het scenario én voor de hoofdrol van acteur Joaquin Phoenix.

Phoenix speelt Joe, een oorlogsveteraan die na zijn militaire carrière een soort huurmoordenaar geworden is. Zonder blikken of blozen slaat hij mensen de hersenen in met een hamer, zijn favoriete wapen. Om daarna weer naar het huis te gaan dat hij deelt met zijn moeder. Als hij de opdracht krijgt de dochter van een New Yorkse senator te bevrijden uit handen van een pedofielennetwerk, lijkt dat een routineklus. Maar even snel als hij met het meisje buiten staat, is hij haar ook weer kwijt. Dat laat Joe niet zomaar gebeuren en hij stort zich in een smerige wereld vol geweld en corruptie.

Er zijn dingen die opvallen aan You Were Never Really Here. De sterke hoofdrol van Phoenix is misschien wel het meest in het oog springend. Phoenix heeft er een handje van rollen te kiezen die anders zijn. Joe is dan ook niet de typische held. Hij heeft niet de looks van een held, hij doet niet altijd alles goed en met zijn psychische gesteldheid is het duidelijk niet in orde. Wat zijn precieze achtergrond is, wordt ook nooit helemaal duidelijk. Maar fascinerend is hij wel.

Al het geweld in You Were Never Really Here kan voor iemand met een zwakke maag een reden kan zijn deze film aan zich voorbij te laten gaan. Toch gaat het regisseur Ramsay niet om dat geweld. De film kent geen gelikte vechtscènes, maar neemt er soms zelfs letterlijk afstand van. Zo volgen we Joe’s eerste poging om Nina te redden via de bewakingscamera’s van het huis waarin ze gevangen gehouden wordt. Tegelijkertijd is dat geweld wel de belangrijkste taal die Joe spreekt, ook al worstelt hij daar zelf ook mee.

Dat maakt You Were Never Really Here meteen een heel kwetsbare film, ondanks het geweld. Joe is een man van weinig woorden, maar de film voelt als een negentig minuten durende stroom van zijn gedachten. Daardoor komt hij heel dichtbij, ook al zul je hem door wie hij is nooit helemaal begrijpen. Maar mede door het camerawerk wordt je toch meegesleept in zijn verhaal – en dan voelt negentig minuten zowel eindeloos als veel te kort.

Recensie: You were Never Really Here