Recensie: Sherlock Gnomes RECENSIE

Recensie: Sherlock Gnomes

Er begint weer een nieuw avontuur voor de tuinkabouters Gnomeo en Juliet in Sherlock Gnomes. Met hun familie en vrienden verhuizen ze naar een tuin in Londen, waar ze alles op alles moeten zetten om er ook hier weer een mooie leefomgeving van te maken. Minder gelukkig is dat op dat moment Moriarty, de aartsrivaal van de befaamde detective Sherlock Gnomes, uit de tuinen in Londen tuinkabouters ontvoert. Gnomeo en Juliet gaan samen met Sherlock en zijn onafscheidelijke maatje Watson op pad om hun familie te vinden en een halt toe te roepen aan Moriarty.

Sherlock Gnomes is een tekenfilm voor de hele familie en de sequel op de voorgaande film Gnomeo en Juliet. Het verhaal borduurt moeiteloos voort op de situatie waarop de eerste film is geëindigd. Een groot verschil is dat beide families nu moeiteloos met elkaar samenleven en de schijn ophouden alsof ze dat altijd hebben gedaan. In deze sequel worden dan verder ook weinig referenties aan een eerder verhaal gegeven, zodat deze film volledig opzichzelfstaand gekeken kan worden. Erg origineel is de verweving van het verhaal van de alombekende Londense detective Sherlock Holmes. De makers van Sherlock Gnomes hebben de welbekende elementen overgenomen, zoals aartsrivaal Moriarty, hulpje Watson en de verhouding tussen deze drie karakters.

Het valt op dat in Sherlock Gnomes veel aandacht wordt besteed aan onderlinge verhoudingen. Zo worden met name in de eerste helft de ietwat cliché mannen- en vrouwen die tot ruzies leiden belicht; Gnomeo klaagt onder andere over dat Juliet niet naar hem luistert en Juliet klaagt dat Gnomeo niet zo eigenwijs moet doen en te veel aandacht vraagt. Dit is enigszins een flauw verhaalelement. Met name omdat er ook al veel aandacht licht op de scheve verhoudingen tussen Sherlock en Watson, bekend uit het originele verhaal. De eerste helft was dan ook minder grappig en elementen waren soms onduidelijk. Het Beyoncé-achtige optreden van een personage roept bijvoorbeeld vraagtekens op over het belang ervan in het verhaal. Ook de geënsceneerde disco waarin de familieleden aangetroffen worden terwijl ze zijn ontvoerd is aan de minder grappige kant.

De tweede helft van Sherlock Gnomes is een stuk vermakelijker. De humor komt beter uit de verf, zoals de leuk bedachte riverdance afleidingsmanoeuvre van een trio tuinkabouters op de Tower Bridge van Londen. De achtervolgingsstrijd om Moriarty te stoppen en de familieleden te redden geeft wat meer actie en spanning weer en houdt de kijker beter aan het beeld gekluisterd. Ook de gevatte opmerkingen die het personage Juliet gedurende de hele film geeft zijn erg humoristisch. Tevens zijn ook voor deze film weer meerdere bekende acteurs op komen draven, die een deel van hun acteerstijl overdragen op hun personages. Al met al is Sherlock Gnomes een vermakelijke film, die een beetje warm moet draaien. De hoofdverhaallijn komt goed naar voren en het verhaal van detective Sherlock is geloofwaardig en leuk geïntegreerd in de film, terwijl de naaste verhaallijntjes nog net wat extra’s mistten.

Recensie: Sherlock Gnomes