Recensie: The death of Stalin RECENSIE

Recensie: The death of Stalin

Rusland, 1953. Stalin is aan de macht in Rusland. Hij wenst een opname van het concert van pianist Maria Yudina en dus stopt zij daar een verborgen notitie bij wanneer dat bij hem afgeleverd wordt. Wanneer hij dit leest, krijgt hij een beroerte. De leden van het Centrale Comité worden bijeengeroepen en vanaf daar speelt het verhaal zich af. Beria, het hoofd van Binnenlandse Zaken, probeert de plaatsvervangende premier Malenkov aan zijn kant te krijgen, terwijl de rest van het comité graag de regels van Stalin iets wil laten vieren.  

Het meest bijzondere aan The Death Of Stalin is het feit dat het als komedie-drama wordt verkocht, maar dat het niet zo aanvoelt. Er zitten lachwekkende situaties in verstopt, zoals wanneer Stalin de opname van het concert wil, maar het concert is al afgelopen. Alle mensen worden teruggeroepen, maar de dirigent kan niet nogmaals spelen. Er wordt dan op verzoek een dirigent uit zijn huis geplukt om te komen spelen, terwijl in hetzelfde appartement mensen worden opgepakt. Dit soort situaties zijn op het eerste oog grappig bedoeld, maar men vergeet dat dit niet ver van de werkelijkheid af ligt. Het is alleen in een filmisch jasje gestoken.

Qua historische correctheid zit het verhaal van The death of Stalin daarom wel aardig goed, al zijn de situaties van het concert en Stalins dood aan elkaar geplakt, terwijl daar in werkelijkheid een tijd tussen zat. Dit soort kleine ‘foutjes’ zijn toe te schrijven aan de manier hoe de film gemaakt moest worden, natuurlijk. Daarnaast is de cast ook niet helemaal lijkend op de ‘echte mensen’, maar ook dat zien we maar door de vingers. Daar is eigenlijk weinig aan te doen. De cast op zich speelt de rollen subliem, overigens. Vooral Malenkov is een prachtig personage en wordt erg mooi uitgevoerd door Jeffrey Tambor.

Wat is het toch met deze satire dat het zo goed doet bij de kijkers? Het bevat de nodige historische informatie, maar met een Brits laagje er overheen. Liefhebbers van Britse humor kunnen hier hun hart niet mee op, waarschijnlijk. Sommige grappen zijn zelfs flauw of te ver gezocht te noemen. Is dat erg? Nee, eigenlijk niet. Waar het om gaat is dat deze film bijzonder in beeld brengt hoe de machtsstrijd in het Kremlin zich afspeelt na de dood van Stalin. Dat is eigenlijk alles.

The Death Of Stalin is voor iedere liefhebber van geschiedenis en Britse humor een schot in de roos. Het biedt een redelijke kijk op de geschiedenis van Rusland, maar zet het tegelijkertijd een hak. Ook al zijn de personages niet erg goed gecast, de cast op zich doet zijn werk goed. Met nog een kleine knipoog van Olga Kurylenko kan een film eigenlijk helemaal niet meer stuk, toch?

Recensie: The death of Stalin