Recensie: Niemand in de stad RECENSIE

Recensie: Niemand in de stad

Niemand in de stad was de openingsfilm van het filmfestival van 2018. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Philip Huff, dat is 2013 verscheen en in dat jaar ook winnaar werd van de Dioraphte Jongerenliteratuurprijs 2013 in de categorie ‘Beste Nederlandstalige boek’.

De film begint met een shot waarin je een stukje van een begrafenis te zien krijgt. Er wordt ingezoomd op één van de hoofdpersonen, Philip Hofmann. Wiens begrafenis het is, weet je als kijker niet. Wat wel opvalt is dat er bijna alleen maar jonge mensen in de zaal zitten.

Lang om daarbij stil te staan heb je niet, want meteen daarna schakelt Niemand in de stad over naar het leven van enkele leden van het Amsterdams Studenten Corps. Alle clichés over het dispuutleven komen langs: in plaats van studeren draait het leven van deze jongens om uitgaan, zoveel mogelijk drinken, gekke dingen doen en meiden versieren. Dit wordt dan ook vrij expliciet, soms zelf ranzig, in beeld gebracht, waardoor ik me afvroeg of het 12+ predicaat dat bij deze film hoort, wel terecht was. Mijns inziens zijn sommige (begin)scènes echt te heftig voor deze doelgroep.

De drie hoofdpersonen in deze film zijn naast de eerdergenoemde Philip, ook Mattias en Jacob. Het zijn hele verschillende jongens, maar toch vormen ze een hechte drie-eenheid. Dit komt onder andere omdat ze allemaal een gemeenschappelijk probleem hebben: de relatie met hun vader is verre van optimaal. Op hun eigen, jongensachtige manier staan ze voor elkaar klaar als de ander het moeilijk heeft en dat heeft iets vertederends.

Tijdens het eerste deel van de film had ik er moeite mee om in de film te komen. Het ruige verhaal in combinatie met de expliciete scènes zorgden ervoor dat ik me niet goed kon inleven. Maar na een minuut of twintig laat regisseur Michiel van Erp je écht kennismaken met de jongens. Het zijn allemaal types 'ruwe bolsters, blanke pit'. Stukje bij beetje leer je de karakters kennen die schuilgaan achter hun stoere maskers, en merk je dat ze allemaal hun onzekerheden en twijfels hebben. Dat opgroeien en volwassen worden niet altijd makkelijk is, ondervinden zij aan den lijve. Zo concluderen Philip en Jacob in een gesprek dat ‘volwassenworden eigenlijk altijd ongelegen komt’. En daar hebben ze beiden heel eigen redenen voor. Philip is open over zijn problemen, maar Jacob worstelt in stilte. Als toeschouwer weet je dat Philip stiekem op de hoogte is van Jacobs problemen, maar niet weet hoe hij ze ter sprake moet brengen. Je wilt hem vanaf de bank bijna aanmoedigen het gewoon te zéggen, omdat wel duidelijk is dat Jacob het niet makkelijk heeft.

En op die manier wist Van Erp mij langzaam voor deze jongens te winnen en moest ik bij enkele scènes zelfs een traantje wegpinken. Waar Niemand in de stad aan het begin een luchtige film lijkt, laat het al snel de schaduwkant zien van een wild en onverantwoord (studenten)leven. Gelukkig niet zodanig dat de film als belerend aanvoelt, maar je wordt wél aan het denken gezet. En dat is knap gedaan. Ik geef de film vier hartjes en ben erg benieuwd naar het boek!

Recensie: Niemand in de stad