Recensie: Glass RECENSIE

Recensie: Glass

In Glass zien we gelijk al bekende gezichten. Producer M. Night Shyamalan (The Sixth Sense) brengt namelijk zijn eerdere films Unbreakable (2001) en Split (2017) samen tot de thriller Glass. Hierin worden alle belangrijke personages in de genoemde films samengebracht in een soort bizarre confrontatie.

Uit Unbreakable keert Bruce Willis terug als David Dunn evenals Samuel L. Jackson die de rol van Elijah Price vertolkt, beter bekend als Mr. Glass. James McAvoy vergezelt hen vanuit Split in zijn rol als Kevin Wendell Crumb, de man met verschillende identiteiten en Anya Taylor-Joh als Casey Cooke, de enige gevangene die een ontmoeting met het beest overleeft. Na Split, jaagt David Dunn in Glass op Crumbs bovenmenselijke identiteit van The Beast. Tijdens een aantal escalerende ontmoetingen duikt het duistere gestalte Elijah Price telkens op. Hij bezit geheimen die van cruciaal belang zijn voor beide mannen.

In Unbreakable  en Split maakten we al kennis met de drie bijzondere mannen, die elk hun eigen bizarre gaven hebben. David Dunn kan door mensen aan te raken eerdere gebeurtenissen terug halen en Kevin Wendell Crumb heeft een gespleten persoonlijkheid, waarbij één van de persoonlijkheden een soort duivels beest is. Ten slotte hebben we Elijah Price, die extreem breekbare botten heeft, maar een paar bijzondere geheimen met zich meedraagt. Alleen deze drie acteurs in deze rollen aan het werk te zien in één film is eigenlijk al voldoende reden om naar Glass te gaan. Net als in Split is het bijna angstaanjagend om te zien hoe James McAvoy schijnbaar moeiteloos schakelt tussen de verschillende persoonlijkheden. En Samuel L. Jackson, met zijn karakteristieke lach, zet zijn rol als mr. Glass ook in deze nieuwste film op die wijze neer, zoals alleen hij dat kan. Je kunt je bijna niet voorstellen dat deze rol door iemand anders vertolkt zou kunnen worden.

De verhaallijnen van de eerdere films worden door M. Night Shyamalan in elkaar verweven door David Dunn jacht te laten maken op Kevin Wendell Crumb. We krijgen in deze film vooral veel te zien van de alter ego van Kevin Wendell Crumb en Mr. Glass is kwetsbaarder dan ooit. Al snel wordt duidelijk dat kennis uit de eerdere films van onmisbaar belang is om Glass goed te kunnen volgen. Anders snap je eigenlijk niet, waarom bepaalde bijpersonen juist zo’n belangrijke rol spelen in het verhaal. De verhaallijn is onverwacht en steeds voel je als kijker dat de regisseur naar een bepaalde conclusie toewerkt. Betekent dit dat Glass het slot is van een soort trilogie? Die vraag wordt eigenlijk niet echt beantwoord omdat het verhaal ergens ook een open einde heeft. Wellicht is er dan ruimte voor een vervolgdeel? In ieder geval een waardig einde!

Glass is een combinatie van boeiende personages, veel herkenning en het verweven van verschillende verhaallijnen. Het is van onmisbaar belang om de eerdere delen gezien te hebben, om Glass volledig te kunnen begrijpen.

Recensie: Glass