Recensie: Leave No Trace RECENSIE

Recensie: Leave no trace

Leave no trace is de eerste film van regisseuse Debra Granik in acht jaar, nadat haar Winter's Bone voor vier Oscars werd genomineerd, waaronder die voor beste actrice wat de definitieve doorbraak van Jennifer Lawrence betekende. 

Will (Ben Foster) is een oorlogsveteraan die door zijn oorlogservaringen zo gevormd is dat hij niet meer kan of wil functioneren in de reguliere Amerikaanse maatschappij. Zijn anker in de normale wereld, zijn vrouw en de moeder van zijn kind, is al jaren geleden overleden. Dus trok hij met zijn dochter Tom (Thomasin McKenzie) een natuurpark in de buurt van Portland, Oregon in, waar hij haar opvoedde, onderwees en leerde overleven in de wildernis. De twee lijken een idyllisch leventje te leiden. Ze worden echter ontdekt, waarna ze onder dwang uit het bos worden gehaald door de autoriteiten en in een huis in de bewoonde wereld worden geplaatst.   

Leave No Trace is geen aanmoediging om anders te gaan leven. Deze rustige beschouwing bevat geen oordeel maar geeft een vader met principes en een dochter met persoonlijkheid weer. Dit wordt gepresenteerd in een wereld waarin de mens en de natuur hand in hand samenleven. Ook de gedachte dat vrijheid eigenlijk niet vanzelfsprekend is, wordt ons niet opgedrongen. Vele stiltes zorgen ervoor dat je zelf gaat nadenken. De simpele scène waarin boerenkinderen konijnen leren verzorgen, is veelzeggend over wat we als mens eigenlijk maar nodig kunnen hebben. Slim en mooi gedaan om heel wat dialoog gewoon overboord te gooien. 

Tussen Foster en McKenzie voel je een chemie. Hoe zij samen acteren en in hun rol zitten is gewoon geweldig. Het is net alsof ze echt vader en dochter zijn en de onvoorwaardelijke liefde voor elkaar is echt voelbaar.  

Het prachtige Amerikaanse landschap maakt het plaatje compleet. Daarbij wordt de film geen moment saai. Er zit een goed tempo in en blijft hij spannend. Wat is hun volgende zet?  

Echter als je niet houdt van films waar de informatie niet wordt voorgeschoteld kan hij wel wat langdradig en saai overkomen. Je moet het hebben van gezichtsuitdrukkingen en de handelingen van de personages en daarbij je eigen geest de vrije loop laten gaan om de rest zelf in te vullen.  

Leave No Trace van regisseur Debra Granik is een subtiel en liefdevol overlevingsdrama over door het leven getekende mensen. Het resultaat is een subtiel, rustig drama met veel stiltes en mooie beelden van het Amerikaanse noordwesten. Het zijn al die fragiele kleine handelingen die Leave No Trace vanaf het begin af aan zo liefdevol en emotioneel maken. 

Recensie: Leave no trace