Recensie: Once upon a time... in Hollywood RECENSIE

Recensie: Once upon a time… in Hollywood

Once upon a time… in Hollywood is de langverwachte 9e film van filmmaker Quentin Tarantino. Hij neemt ons mee naar het jaar 1969, waarin we kennismaken met Rick Dalton. Hij is een acteur aan het einde van zijn glorietijd. Zijn beste vriend/stuntman/chauffeur/mannetje van alles is Cliff Booth. Hollywood verandert en zo ook de carrières van deze twee mannen. Tegelijkertijd krijgt Rick nieuwe buren, namelijk de Poolse regisseur Roman Polanski en zijn vrouw Sharon Tate.

Wat als eerste opvalt aan de film is het scheppen van de sfeer van Hollywood in 1969. Tarantino doet dit grandioos en in perfect detail. Zo zien we oude film- en televisiebeelden, de kleding, de posters en afbeeldingen en natuurlijk de fantastische muziek van die tijd. Alles om in de stemming te komen met de echte sfeer van toen. Deze film is dan ook het best te beschrijven als een ode aan het oude Hollywood, het hart van de wereldwijde entertainmentwereld. Deze ervaring en dit gevoel weet Tarantino perfect over te brengen op de kijker. 

Voor deze film heeft Tarantino weer een behoorlijke cast weten te strikken. Zo zien we Leonardo Dicaprio als Rick Dalton en Brad Pitt als Cliff. Margot Robbie speelt Sharon Tate en ook zien we Dakota Fanning, Al Pacino en Luke Perry. Kortom, een flinke cast voor een flinke film. Al deze acteurs en actrices spelen de rollen erg overtuigend, waarin met name Brad Pitt en Leonardo Dicaprio overtuigend zijn als simpele jongens die zich proberen staande te houden in het gure Hollywood. Het is tof om de verschillende scènes te zien van Leonardo als Rick als westernacteur.

Echter, Once upon a time… in Hollywood duurt maar liefst 159 minuten en het grootste minpunt aan de film is dat deze minuten ook erg lang duren. Het verhaal is ver te zoeken en wat nu eigenlijk het plot of het genre is van de film, dat is de vraag. De introductie van de film is te lang. In vergelijking met zijn eerdere films is er weinig tempo en weinig pit. Wanneer er dan daadwerkelijk iets gebeurt, is het voor de kijker wat laat. In de bioscoop hadden al enkele mensen de zaal verlaten om niet meer terug te komen. Toch wordt dit één van Tarantino’s beste films tot nu toe genoemd, dus één ding is duidelijk: Je houdt hier van of niet, de meningen zijn zeer verdeeld. Hoe komt dat?

Bijzonder aan deze film is dat Tarantino, net als in sommige eerdere films, feit en fictie met elkaar vermengd. Cliff en Rick zijn namelijk fictieve personages, maar Sharon en haar man waren bestaande personen met een bekende historie met de sekte van Charles Manson. Voor wie deze voorkennis heeft, zal de film absoluut anders zijn als wanneer je deze niet hebt. Once upon a time… in Hollywood lijkt dan ook op een iets oudere generatie te mikken. Wie weet is dat de reden voor de verdeeldheid over deze film en maakt dat wel degelijk het verschil tussen 3 en 4 (of zelfs 5) sterren…  Mis je de kennis dan mis je een groot deel van de spanning en opbouw en is deze film niets meer dan een lange zit. Al met al is Tarantino erg goed in het vermengen van feit en fictie en speelt hij gedurfd met deze geschiedenis. 

Het is moeilijk om te concluderen hoeveel hartjes Once upon a time… in Hollywood verdient. Ben je op de hoogte van de geschiedenis, dan kan je deze film mogelijk meer waarderen. Echter, voor deze onwetende kijker was dit een lange en trage film, waarin met name het scheppen van het klassieke oude Hollywood de moeite waard was. 

Recensie: Once upon a time… in Hollywood