Recensie: Claire Darling  RECENSIE

Recensie: Claire Darling 

Het Franstalige Claire Darling is gebaseerd op het Amerikaanse boek Faith Bass Darling’s last garage sale. De film is geregisseerd door de Franse regisseur Julie Bertuccelli. Het is ondertussen haar derde film.

De bejaarde, dementerende Claire (Catherine Deneuve) wordt ’s ochtends wakker nadat ze een ‘teken’ van God heeft gekregen dat dit de laatste dag van haar leven gaat zijn. Om met een schone lei de wereld te verlaten, zet ze al haar prachtige antieke spullen te koop voor haar oude villa. Haar dochter Marie (Chiara Mastroianni) schrikt als zij van een vriendin hoort wat haar moeder aan het uitspoken is. Ze gaat snel naar haar toe om hier een einde aan te maken. Dat valt niet mee, want moeder en dochter hebben elkaar twintig jaar niet gezien. Gaandeweg onthult de film wat hier de oorzaak van is.

De film is over het algemeen een realistisch drama over dementie, traumatische herinneringen, de oneerlijkheid van het leven en over hoe sommige beslissingen grote gevolgen kunnen hebben. Een hele mooie boodschap die door Bertuccelli op boeiende manier wordt overgebracht.

De eerste tekenen van dementie zijn dan ook al snel in de film duidelijk en vanaf dat moment gaan heden en verleden door elkaar heen lopen. Dit is een bijzondere maar ook juiste keuze geweest. Hierdoor wordt de geschiedenis van de familie Darling vertelt zonder te veel uitleg. Claire Darling is bijvoorbeeld niet de meest meelevende moeder en vrouw, maar dat was ze al niet voordat het noodlot toesloeg. En die conclusie is genoeg, nergens probeert Bertuccelli namelijk het gedrag van Claire goed te praten.

Het verhaal zit ook vol flashbacks, dit laat Bertuccelli op een soepele manier gebeuren. Ingebeelde herinneringen spelen zich middenin alledaagse scènes af, zodat ze een natuurlijk onderdeel worden in plaats van een nadrukkelijk uitstapje naar vroeger. Dit zie je bijvoorbeeld wanneer er bij Claire een herinnering naar boven komt. Ze staat dan eigenlijk naar haar jonge personage te kijken. Ze staat erbij terwijl het verleden zich afspeelt. Dit ziet er poëtisch uit op een positieve manier.

Het einde van de film voelt helaas wat onrealistisch. Wanneer er ineens een duiveluitdrijving gaat plaatsvinden, vraag je je af waarom dit gedaan wordt. Ook de scène aan het eind die overgaat naar de aftiteling, is op een curieuze manier in beeld gebracht. Dit kan een bewuste keuze van Bertuccelli zijn geweest. Het is in ieder geval jammer dat de film zo eindigt.

De zeventig jaar oude Deneuve is nog altijd een groot plezier om naar te kijken, zeker met haar eigen dochter Mastroianni. Ze speelt de ongrijpbare Claire Darling meer dan overtuigend. Deneuve houdt het acteren klein en dat maakt het personage Claire Darling zeer geloofwaardig.

Claire Darling is een hele mooie film over dementie en trauma’s. Het is een gedurfde en geslaagde poging geweest om deze onderwerpen te verfilmen. Nergens wordt het verhaal ‘mooier’ gemaakt dat het in het echte leven ook is. De kijker wordt hierdoor met de neus op de feiten gedrukt op een confronterende maar subtiele manier. 

Recensie: Claire Darling