Recensie: Zombieland: Double Tap RECENSIE

Recensie: Zombieland: Double Tap

Altijd even controleren of de zombie wel echt dood is. Dat is wel heel erg handig wanneer je in een land leeft dat overspoeld wordt door deze monsters, die maar al te graag een hapje van je willen nemen. Tien jaar naar het verschijnen van de komische Zombiefilm Zombieland keert de originele cast terug voor Zombieland: Double Tap waar ze verschillende nieuwe soorten zombies moeten zien te overleven.

‘In Zombieland: Double Tap reizen zusjes Wichita en Little Rock samen met Tallahassee en Columbus door het met zombie overgoten Amerika. Het viertal vindt uiteindelijk een mooie plek om te leven, maar vooral Little Rock, de jongste van het stel, wordt onrustig van de sleur en mist het gezelschap van leeftijdsgenoten. Ook is ze het vechten helemaal zat en verlangt naar een normaal leven. Van de besluiten die ze daarop volgend neemt, zijn de gebeurtenissen niet te overzien. Tegelijkertijd moet het viertal het opnemen tegen levensgevaarlijke nieuwe soorten zombies, wat ze in levensgevaarlijke situaties brengt. En staan de mensen die ze tegenkomen eigenlijk wel aan hun kant?’

De film valt gelijk op aan de hoeveelheid verschillende kleurrijke zombies dat het verhaal rijk is. Ninja zombies, Terminatorzombies en zombies die zo dom zijn, dat het geen enkele moeite kost om ze te vermoorden. Er wordt ook door de personages de meest kleurrijke namen aan deze monsters gegeven, wat gelijk al een mooie balans geeft tussen humor en horror. Zombies worden hierdoor tegelijkertijd eng, maar ook komisch. En deze verschillende soorten leveren ook boeiende actiescènes op, waarbij de vechtkunst aangepast moet worden aan het soort zombie dat voor hun neus staan.

De acteurs die de rollen vertolken, zagen we ook al in het voorgaande deel, en dit zijn niet de minste namen. Emma Stone kennen we bijvoorbeeld van LaLaLand en The Favourite en Woody Harrelson van True Detective, Now You See Me en No Country for Old Man. In Zombieland: Double Tap vormen de vier hoofdpersonages een mooie balans, dat in een komische horrorfilm heel goed werkt. Twee mannen en twee vrouwen, de ene wat serieuzer en meer behoudend en de ander juist wat losbandiger en zoekend naar avontuur. Ook leveren deze verschillen naast een goede samenwerking ook juist discussies en problemen op.

Wat in Zombieland: Double Tap minder indruk maakt is het feit dat er gedacht wordt dat hele gore sènes, zoals de ziekte voorafgaand aan de overgang van mens naar zombie, komisch of angstaanjagend is. De regisseur en schrijvers van de film moeten hierbij uitkijken dat ze een film niet te goor maken, waardoor een scène niet meer als grappig of eng gezien kan worden, maar meer als walgelijk. Daarbij is er een scène, waarbij Tallahassee en Columbus te maken krijgen met een soort dubbelgangers. Aan de ene kant is duidelijk dat dit grappig bedoeld is, waarbij de personages met zichzelf geconfronteerd worden. Aan de andere kant maakt dit de film ook ongeloofwaardig (hoe groot is de kans dat je in een zombieovergoten land jezelf tegenkomt?) en kun je je de vraag stellen waar de dubbelgangers van Wichita en Little Rock zich dan bevinden. Waar Zombieland: Double Tap wel in uitblinkt is de regels die Columbus heeft opgesteld om Zombieland te overleven. Het gebruik van deze regels in relatie tot bepaalde scenes werkt heel goed in een horror komedie.

Al met al roept  Zombieland: Double Tap wisselende gevoelens op. Aan de ene kant is de film sterk met goede bekende acteurs, snelle actie scenes, creatieve zombies en het gebruik van overleefregels, passend in bepaalde scenes. Aan de andere kant lijken de makers van deze film soms te ver te gaan in hun gebruik van humor versus horror.

Recensie: Zombieland: Double Tap