Recensie: Capone RECENSIE

Recensie: Capone

Wie met Capone een klassieke gangsterfilm wil bekijken, is eraan voor de moeite. Zeker, Al Capone, onderwereldkoning van Chicago tijdens de drooglegging, is een van de meest iconische en tot de verbeelding sprekende figuren uit de twintigste eeuw, maar in deze film van Josh Trank blijft maar weinig over van het beeld van meedogenloze en harde gangster. Trank koos ervoor om het laatste levensjaar van Capone in beeld te brengen. Zijn veroordeling tot elf jaar celstraf  voor belastingontduiking zou de gangster op Alcatraz uitzitten. Zijn tanende gezondheid, het gevolg van neurologische syfilis opgelopen in zijn tienerjaren, ging echter danig achteruit dat hij de rest van zijn leven onder huisarrest  op zijn landgoed in Florida  doorbrengen. Josh Trank schreef en regisseerde dit gegeven en wou daarmee zichzelf rehabiliteren na zijn geflopte en flink bekritiseerde Fantastic Four. Hij koos method-actor Tom Hardy voor de rol van Capone en dacht daarmee te scoren. Jammer genoeg slagen ze er beiden niet in de kijkers te overtuigen.

Het gegeven is nochtans zeer interessant. Capones ziekte zorgt voor zowel fysieke en mentale aftakeling, iets wat beiden – zowel regisseur als acteur – maar al te dik in de verf zetten. Waar Trank de mist ingaat, is het chaotische en warrige geheel. Hij switcht voortdurend tussen heden, verleden en waanbeelden waardoor het voor de kijker bijzonder moeilijk is om te volgen. Vaak weet men niet wat nu realiteit is en wat niet. Ook zit er bijzonder weinig verhaallijn in, en als er al iets interessants opduikt wordt dit helemaal niet verder uitgewerkt. Zo is er de verhaallijn rond Capones buitenechtelijke zoon Tony. Af en toe belt hij de villa in Florida, maar daar gebeurt verder niks mee. Of het geval van de verdwenen tien miljoen dollar. Capone heeft die verstopt, maar weet niet meer waar. Verder wordt dit niet meer behandeld tot het einde van de film waarin doodleuk gezegd wordt dat de tien miljoen dollar nooit gevonden is. Tom Hardy probeert een aftakelende Capone neer te zetten. De fysieke aftakeling wordt overduidelijk in de verf gezet: incontinentie, brabbeltaal, hoesten, agressief gedrag. Bovendien zorgen de financiële problemen ervoor dat langzaam alle voorwerpen (tot de meubels toe) verkocht worden. Capone raakt hierdoor steeds meer in de war en raakt letterlijk de weg kwijt in zijn eigen huis. De waanideeën worden goed gespeeld door de rasacteur, maar vaak is het echt over-the-top. Deze frequente overacting doet afbreuk aan de geloofwaardigheid van het karakter, maar ook aan het talent van Hardy. Meest overtuigend is ongetwijfeld Linda Cardellini. Zij speelt zeer naturel en geloofwaardig in de rol van onderdanige, maar sterke vrouw Mae, die moet omgaan met de vele demonen die haar man teisteren. Andere topacteurs als Matt Dillon en Kyle McLachlan spelen eerder kleine rollen en blijven bijzonder aan de oppervlakte. Af en toe zit er een gedenkwaardige scène in de film, zoals een ronddwalende Capone in kamerjas en luier die in de tuin het vuur opent op al zijn medewerkers, maar meer dan dat wordt het ook niet. De film lijkt op een gemiste kans en zal zeker het al beschadigde imago van Josh Trank niet opkrikken.

Recensie: Capone