Recensie: The boys in the band  RECENSIE

Recensie: The boys in the band 

Het is het jaar 1968. Een groep homoseksuele vrienden komt bijeen om de verjaardag van Harold te vieren. Na een paar stevige borrels en onverwacht bezoek wordt de sfeer gespannen en komen bewaarde geheimen, frustraties en gevoelens boven water.  

The boys in the band is een bekend theaterstuk. Even geleden kwam het al terug op Broadway voor een succesvolle revival ter ere van het vijftigjarig bestaan. Toentertijd was het een stuk wat voor veel ophef zorgde, maar ook zorgde voor empowerment onder homo's. Nu is er een nieuwe verfilming, speciaal voor Netflix, gemaakt door Ryan Murphy. Een leuk feitje is dat de cast van Broadway ook in deze film weer dezelfde rollen vertolkt. Het resultaat is dat je merkt dat alle acteurs zeer goed op elkaar zijn ingespeeld. Alle acteurs, waaronder Jim Parsons, Zachary Quinto en Matt Bomer, in de cast zijn zelf homo. 

Deze film in het genre drama duurt maar liefst 2 uur en het is ook geen luchtige film om te kijken. Als kijker voel je de spanning vrijwel de hele tijd, deze is om te snijden. Het is bijzonder indrukwekkend om te zien dat je met simpelweg één huiskamer en negen acteurs een ijzersterke film kan maken. Verfrissend eenvoudig, maar het script is dat zeker niet. De dialogen in het script zijn verfijnd en scherp, zij en de acteurs maken deze film tot een geslaagde remake. The boys in the band vraagt een behoorlijke inspanning van de kijker, want het is een lange film en ook vrij theatraal. Dat is iets waar je van moet houden.  

The boys in the band is nog steeds relevant met zijn thema's als zelfhaat, acceptatie, racisme, vriendschap, jaloezie en liefde. Het is jammer dat Ryan Murphy vooral een kopie heeft gemaakt van de eerdere verfilming. Gelukkig is het van oorsprong een behoorlijk goed stuk en is de cast fenomenaal. 

Recensie: The boys in the band