Recensie: Come away RECENSIE

Recensie: Come away

Om niet teveel in de beschrijving over Come away te verklappen, is al een hele opgave. Come away gaat over het gezinsleven van moeder - Angelina Jolie - afkomstig uit een welgestelde familie en vader - afkomstig uit een lagere sociale klasse. Zij hebben samen twee zoons en een dochter. Moeder Rose creëert een magische, niet-bestaande wereld voor de kinderen Alice, Peter en David. Wanneer broer David overlijdt, raakt dit ieder gezinslid. Toch proberen Alice en Peter hun ouders te redden. Eigenlijk speelt hun verhaal zich af voor Neverland, voordat Peter Pan naar Neverland vertrekt en voor Alice in Wonderland.

Come away komt wat langzaam op gang waardoor je met veel vragen blijft zitten. Je bent als kijker geboeid door alle prachtige opsmuk qua decor, mooie beeld - en geluidseffecten en een prachtige filmische wereld. Hierdoor raak je betoverd, maar het verhaal is wat warrig in het begin en raakt je nog niet direct. 

De relatie van de ouders is wat vreemd weergegeven, moeder blijft het niet leuk vinden als vader haar aanraakt of wil zoenen, dit wordt verder niet uitgelegd. Allen dat de zus in de kamer ernaast is. Terwijl een aanraking, dan ook niet blijkt te kunnen. Je verwacht dat dit nog een staartje heeft, maar dat is niet zo.

Het mysterieuze aspect blijft door heel de film verweven. Het lijkt wel alsof je continu met vraagtekens achterblijft én dat dit ook de bedoeling is. Wanneer broer David door een ongeluk door gaat, voel je de emotie, het verdriet van moeder en hoe vader zijn verdriet probeert weg te gokken. En zo in nog grotere problemen komt. De twee andere kinderen, Alice en Peter, blijven hoop houden en zorgen voor hun ouders. Zij proberen de levens van hun ouders te redden. Bijvoorbeeld door de gokschulden van vader te laten kwijtschelden, maar komen daardoor zelf in de problemen. Hun moed dringt door in iedere scène en zij ontroeren je.

Een van de zinnen die vaker terugkomt in de film en die zoveel waarheid bevat is: 'Als volwassene was hij allang vergeten hoe het was om te dromen.' Een prachtige zin die mooi verbeeld wordt met dromenstof, waarmee je als kind kan dromen. Toch gaat het van een meer realistisch begin, naar meer en meer een midden en eind die je toch even laten nadenken als kijker. Zo is het einde, zonder al te veel te verklappen, een momentje dat je je zelf op het achterhoofd krabt en denkt: huh? Wat? Het sterke begin met de kleine mysterieuze dingen, veranderd zo erg in Come away naar wat meer een ongeloofwaardig kinderlijk einde, die ook erg goed in elkaar zit, maar gewoon wat minder past bij het begin en het realistische begin met een tikkeltje fantasie. Dit escaleert in onrealistisch eind met een hoge dosis fantasie. 

Toch is de film echt heel erg mooi. Het verdriet wanneer broer en zoon David overlijdt. Hoe zijn broer Peter zich wil bewijzen en het liefst in zijn voetsporen wil blijven treden. Hoe zijn zus Alice naar hem blijft zoeken, hoe moeder depressief raakt en haar bed niet meer uit kan komen en de machteloosheid van vader: het komt hoe dan ook bij je binnen.

Het raadselachtige ingrediënt heeft zijn charme, maar je moet er tegen kunnen dat je na het kijken van Come away nog steeds niet alles wat je gezien hebt zult begrijpen. De ontzettend mooie verfilming à la Alice in Wonderland (door regisseur Brenda Chapman - bekend van Brave (2012)) maakt veel goed. Je moet deze film gewoon eens zelf kijken, want iedere kijker gaat Come away op een eigen manier beleven én ook dat geeft Come away weer zijn charme. Ondanks wat kleine kanttekeningen krijgt Come away - vanwege de prachtige verfilming, de magische beelden en de berg aan voelbare emotie - 4 hartjes.

Recensie: Come away