Recensie: 2067  RECENSIE

Recensie: 2067 

2067 van regisseur Seth Larney is een science fiction film uit 2020 van Australische makelij, met als thema de Apocalypse en tijdreizen.

In 2067 is het leven op Aarde totaal verwoest. Men heeft niets gedaan aan de klimaatverandering en is gewoon doorgegaan met het kappen van de regenwouden. Uiteindelijk is door een gebrek aan zuurstof al het leven verdwenen, op een laatste stad in Australië na. Mensen leven met zuurstofmaskers op en vermoorden elkaar voor een uurtje extra voorraad. Velen sterven snel, door de zogenaamde 'Sickness', een dodelijke longziekte.  Ethan Whyte is een van de technici, die de beschermende tunnels en apparaten van de stad moet onderhouden. Samen met zijn vriend Jude Mathers. Jude heeft Ethan als kind ooit gered en Ethan is bij hem opgegroeid. Ethans vader was een wetenschapper, die echter net als zijn moeder 20 jaar geleden vermoord is. Ethans's vrouw is ook ziek en als Ethan de kans krijgt om misschien een medicijn te vinden voor haar, leent hij zich voor een experiment, dat blijkbaar alleen hij kan uitvoeren. Hij wordt gevraagd door  Chronicorp en de CEO Regina Jackson om een tijdreis te maken. Ethans vader heeft destijds een kwantumtijdmachine gebouwd, die de toekomst verkent, op zoek naar een mogelijke oplossing. Ze krijgen een antwoord: een bericht van 400 jaar in de toekomst dat luidt: "Stuur Ethan Whyte". 

Er zijn al zoveel films gemaakt over tijdreizen en de verwoesting van de Aarde door klimaatproblemen en deze film surft aardig goed op die golven mee. 2067 zit goed in elkaar en het verhaal klopt. Weinig bijrollen, geen grootse scenes en eigenlijk wordt de film 2067 gedragen door slechts 2 acteurs. Dat het een low budget film is, is helemaal niet storend en Seth Larney's visie van de toekomst is zondermeer hoopvol waar het het herstel van de plantengroei betreft...alleen de mensen ontbreken. Dat laatste is ook al eerder naar voren gebracht, want het idee dat de mensheid beter weggevaagd kan worden omdat dat beter is voor de rest van de planeet is niet uniek. 

Ethan maakt namelijk de tijdsprong 407 jaar vooruit en komt terecht in een dicht begroeide jungle. Hij vindt echter een geraamte van zichzelf en dat verwart hem. Als hij zichzelf per ongeluk vergiftigt door onbekende bessen te eten, stuurt Chronicorp zijn maatje Jude om hem te redden. Samen vinden ze de ruïnes van de stad, waar iedereen 407 jaar terug ineens gestorven blijkt te zijn. De mensheid is dus uitgestorven in de toekomst....  Het verleden kan niet meer veranderd worden, maar kan Ethan het heden zo veranderen, zodat de toekomst gered kan worden? 

Een mooi gegeven en een intrigerende vraag. 2067 heeft zondermeer potentieel en maakt met de verhaallijn en het plot dit ook zeker waar. Echter de hoofdrolspeler is niet de beste keuze geweest van de regisseur. Er gaat helemaal niets uit van de graatmagere, hologige Kodi Smit-McPhee. Ik weet niet of het aan het script ligt of aan de acteur zelf, maar zijn personage Ethan heeft geen idee waar hij mee bezig is. Ethan raakt steeds weer volledig in paniek en begint dan te janken, letterlijk. Ontzettend irritant dus.  Smit- McPhee overtuigt niet echt als figuur die de mensheid moet redden en blijft stuurloos door de film heen strompelen. De interactie met Ryan Kwanten, die Jude speelt, is niet echt overtuigend. Hun conversatie hangt van slappe teksten aan elkaar. Kwanten krijgt ook niet echt de gelegenheid om zijn personage meer uit te diepen. Pas op het einde als Ethan eindelijk door krijgt wat er werkelijk speelt, zie je hem wat kordater worden en acties ondernemen, die hij eerder had kunnen nemen, maar dat wordt helaas pas op het eind in 2 minuten film afgeraffeld en als kijker moet je conclusies trekken over wat Ethan eindelijk goed gedaan heeft, uit de slotscene.  

Dat allemaal gezegd hebbende, moet ik wel bekennen dat voor een low budgetfilm de sfeer met weinig middelen goed weergegeven is, zowel in het verleden als in de gelukkig groene toekomst. Het verhaal en zeker het gegeven rond de tijdreis zitten goed in elkaar. De spanning over wat er eigenlijk is gebeurd blijft heel de film door aanwezig en dat is knap. 2067 blijft ondanks de irritante hoofdrolspeler zeker boeien. Met wat moeite geef ik 2067 van Seth Larney daarom toch nog 4 hartjes. 

Recensie: 2067