Recensie: Come True RECENSIE

Recensie: Come True

Come True is niet de eerste langspeelfilm van de Canadees Anthony Scott Burns. Hij laat er wel opnieuw zijn vaste signatuur inzien. De regisseur dweept met parallelle universums en is behept met visuele effecten. Deze twee zaken maken deel uit van zijn nieuwste prent, alleen geraakt de duidelijkheid van de plot daardoor een beetje op de achtergrond.

Het begin van Come True is veelbelovend. Sarah Dunne, gespeeld door een uitstekende Julia Sarah Stone, ligt te slapen op de glijbaan van een speeltuin. Haar nachtrust wordt verstoord door vreselijke nachtmerries. Daarin wordt ze belaagd door donkere figuren met lichtgevende ogen. Sarah heeft al een tijd last van deze nachtmerries en ontvlucht steeds haar eigen kamer. Ze overnacht bij vrienden of in de speeltuin. Op school kan ze door haar slaapgebrek niet opletten en is ze een buitenbeentje. Als ze in een koffiebar een uitnodiging ziet hangen voor een slaaponderzoek, gaat ze er gretig op in. In de slaapkliniek merkt ze dat het gaat om een kleinschalig onderzoek waaraan vier mannen en twee vrouwen deelnemen. Al gauw komt ze erachter dat men daar tracht de dromen tot leven te brengen. Wat volgt is een bizarre wirwar van werkelijkheid en droomwereld waar zowel de hoofdrolspelers als de toeschouwers het noorden kwijtraken.

Het bijzondere aan deze prent is dat je als toeschouwer dezelfde verwarring ervaart als de personages. Is wat je ziet nu werkelijkheid of droom? Je hebt niet door wat er aan de hand is en samen met de hoofrolspelers ga je op zoek naar mogelijke verklaringen. Dit maakt van Come True een moeilijke film. De film is een zogenaamde scifi-thriller. Het horroraspect zelf is ver te zoeken, al zou je de bevreemdende beelden wat horrorachtig kunnen noemen. Het is duidelijk dat regisseur en schrijver Anthony Scott Burns heeft ingezet op de sfeer, die zeer beklemmend en beklijvend is. Als special effect designer is hij ook bezig met de tegenstelling tussen de droomwereld en de werkelijkheid. Die probeert hij te doen overvloeien in elkaar door filmtechnieken uit de eighties te vermengen met wazige en donkere waanvoorstellingen. De acteerprestaties van Julia Sarah Stone houden de film recht, al kan ook Landon Liboiron als wetenschapper Jeremy zijn mannetje staan.  Het bijzondere visuele karakter van de film contrasteert sterk met de zwakke plot. Halverwege de film verliest Scott zijn publiek met onnodige chaos. Het expliciete verwijzen naar persona, anima en animus van Carl Gustav Jung als hoofdstukken in zijn film brengt ook geen duidelijkheid. Bovendien laat hij in een vreemd einde de kijker in complete verwarring achter.

Come True mag dan visueel een pareltje zijn, inhoudelijk faalt het. Scott Burns heeft zeker talent en visueel inzicht, maar voor de plot van zijn volgende film doet hij beter een beroep op een goede scenarioschrijver.

Recensie: Come True