Recensie: Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore RECENSIE

Recensie: Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore

“Omdat ik verliefd op je was”, zijn een van de eerste zinnen uit dit derde deel van de Fantastic Beasts-reeks. Kijkers zien Dumbledore (Jude Law) en Grindelwald (gespeelt door Mads Mikkelsen die Johnny Depp vervangt) in een restaurant als Dumbledore figuurlijk zijn hart op tafel legt. De toon van de film wordt dan ook snel gezet. Mikkelsen straalt meteen in zijn rol op een manier dat Depp niet voor elkaar kreeg. Zijn nuance is een geluk voor de film, maar het is niet genoeg om de verwarrende Wizarding World-film te kunnen ontcijferen.

De film neemt ons mee naar het Duitsland van de jaren dertig. Grindelwald is na zijn vrijlating uit de gevangenis van plan om de absolute macht te grijpen in de magische wereld en toevallig staat die wereld op het punt om een nieuwe wereldleider te kiezen. Dit is dan ook waar de Fantastic Beasts (die gelukkig nog steeds een hoofdrol spelen) worden ingezet. Grindelwald wil de magische Qilin vangen, die spelen namelijk een grote rol in het selecteren van de waardige machthebber. Wat Grindelwald alleen niet weet is dat er nog een tweede Qilin is. Laat die nu net in het bezit zijn van Newt Scamander (Eddie Redmayne).

Dumbledore trommelt een groep op om zijn oude vriend tegen te houden. Naast Newt zit hier zijn oudere broer Theseus (Callum Turner) tussen, Dreuzelbakker Jakob (Dan Fogler), professor Lally Hicks (Jessica Williams), en Newts assistente Bunty (Victoria Yeats). Meerdere personages uit de vorige delen zijn spoorloos verdwenen of komen alleen voor de credits vijf minuten langs. Als het team de plannen van Grindelwald probeert te ondermijnen komt de kijker steeds meer te weten van het verleden van Albus Dumbledore en hoe Creedence hierin past. Die, zo hebben we in het tweede deel geleerd, een Dumbledore is.

Samen met Steve Kloves heeft JK Rowling dit script geschreven. De regie lag in de handen van Wizarding World-veteraan David Yates. Toch is de film vaak een zooitje dat ieder kwartier lijkt te wisselen van doelgroep. Het ene moment kun je genieten van de magische wereld die menig kind en volwassenen betovert, voordat de meest duistere en onnodige momenten die sfeer verpesten. De kindvriendelijke manier waarmee dit in de vorige twee delen (of in andere Harry Potter-films) is aangepakt is ver te zoeken.

De leukste scène is als Newt zijn broer moet zien te redden uit een bedompte grot. Kleine krabachtige wezentjes zitten hem achterna en Newt probeert ze te hypnotiseren met een dans (denk aan film één, waar hij hetzelfde probeert met een soort neushoorn). Dit soort momenten en het sterke acteerwerk zorgen dat je een nostalgische reis naar de toverwereld voor de boeg hebt.

De relatie tussen Dumbledore en Grindelwald had sterker uitgewerkt kunnen worden, maar aangezien het deel dat erin zit al uit de Chinese versie gehaald moest worden, vraagt dat natuurlijk om problemen. Er was ook meer ruimte voor hints naar de wereld van Harry Potter. Verder dan een korte blik om een jonge Minerva McGonagall en de grote zaal van Zweinstein gaat het niet.

Voor kijkers is het een verwarrende film en dat was het voor de makers waarschijnlijk ook. Door iedereen te willen bedienen is het onduidelijk voor wie de film bedoeld is. De beste keuze die ze hebben gemaakt is Mikkelsen, en dat was ook alleen om hun hachje te redden tegen de kritiek rondom Depp. De geweldige visuele effecten en magische momenten brengen de wereld van Harry Potter voor de zoveelste keer aan de fans, maar door de afwisselende ellende kunnen kijkers er niet van genieten met de kleinste heksen en tovenaars.

Recensie: Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore