Recensie: Disenchanted RECENSIE

Recensie: Disenchanted 

Zeker tien jaar na de gebeurtenissen in Enchanted keren we terug naar Robert en Giselle. Met Morgan en hun nieuwe dochtertje Sophia vertrekt het koppel naar een nieuw huis in het dorpje Monroeville. Het dorp wordt 'geregeerd' door Malvina Monroe. Het leven in het dorp is niet helemaal wat Giselle voor ogen had. Morgan is inmiddels een opstandige puber en verzet zich overal tegen en Giselle kan haar plek niet vinden. Ze mist het gemak van haar leven in Andalasia en wenst een sprookjesbestaan. En je weet wat er gebeurd met wensen in sprookjes, ze komen vaker wel uit dan niet.

De gemene stiefmoeder in een ander jasje, dat is eigenlijk Disenchanted. De film speelt veel met stereotypes en laat onze bekende personages andere kanten van zichzelf ontdekken. Zo gaat Robert draken verslaan terwijl hij dans en zingt, ontdekt Giselle haar duistere kant en ontdekt Morgan hoe het is om een prinses te zijn. De film laat weinig ruimte over voor romantiek en er zijn ook weinig stellen met chemie. De nummers zijn catchy, maar toch is het ongemakkelijk om sommige personages rond te zien springen en dansen. Alhoewel geen nummer terug te halen is aan het einde van de film weten Alan Menken en Stephen Schwartz wel hoe ze een Disney-achtig deuntje neer moeten zetten. 

Toch voelt het alsof de inmiddels oudere cast verlangd naar de dagen van hun jeugd. In opgepofte jurken zingen ze als prinsesjes of maken ze ruzie zoals tieners dat doen. Als vervolgens de echte tiener van de film iedereen moet redden lijkt Morgan het meest volwassen personage op de hele set te zijn. 

Het decor is wel de kers op de taart. Het dorp is een soort Andalasia zonder de tekenfilmelementen. Die scénes komen overigens wel in deze film terug, als is het minder dan in het origineel. De film maakt ook veel verwijzingen naar de klassieke Disney sprookjes. Het is niet moeilijk om vol nostalgie terug te keren naar de eerste dagen van magie als zelfs levenloze objecten in de keuken tot leven worden geroepen. 

Het samengestelde gezin komt goed terug in Disenchanted. Morgan voelt zich duidelijk minderwaardig als de nadruk wordt gelegd op Sophia, een 'echte' dochter van Andalasia. Tegelijkertijd worstelt Giselle met haar rol als stiefmoeder. Het maakt de personages en hun situatie herkenbaar, ook als het sprookjesbestaan in de film wordt geroepen. Giselle stapt in haar rol als slechte stiefmoeder en het is nog maar de vraag of ze dit stereotype de baas kan zijn. 

Een leuke reünie voor liefhebbers van het origineel. Het kan dan misschien niet helemaal tippen aan Enchanted, maar het is een leuk vervolg om nog een keer terug te keren naar de personages en hun thuis. 

Recensie: Disenchanted