Bridget Jones: Mad about the boy RECENSIE

Recensie: Bridget Jones: Mad about the boy  

Zoals velen met mij, draag ik Bridget Jones een warm hart toe. Je snapt dus wel dat ik al maanden stond te trappelen op dit langverwachte derde deel. In Mad About the Boy maken we een grote sprong in de tijd. We zijn jaren geleden gebleven bij het huwelijksaanzoek van Mark Darcy en dus droomden we allemaal zwijmelend van een ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig-einde. Toch? 

Spoiler of niet: iedereen weet inmiddels wel dat er voor de geliefde Mark Darcy geen rol meer is weggelegd in dit nieuwe boek. Hij is dood. Bridget is inmiddels een 51-jarige vrouw, heeft twee kinderen, maar geen man meer... Dat is wel even slikken. De gelukzalige luchtbel waar we met z'n allen in zaten, is met een grote schok doorgeprikt. Maar maakt dat gegeven het boek ineens minder leuk en het niet meer waard om te lezen? Nee, ik vind van niet! 

Bridget is een hoop levenslessen wijzer, ze rouwt al vijf jaar om het verlies van haar grote liefde en ze zorgt met vallen en opstaan voor haar twee jonge kinderen. Maar ze is nog altijd even wanhopig en onzeker, nog altijd even absurd in haar warrige gedrag en nog altijd even innemend als mens. En dat zorgt weer voor het oude, vertrouwde kijkje in haar dagboek. Deze keer volgepend met haar hilarische escapades met een twintig jaar jongere toyboy, de stuntelende opvoeding van haar kinderen en de ontwikkeling in haar carrière als scriptschrijfster. 

Hoewel vele lezers het totaal niet met mij eens zijn, vind ik het een geniale plottwist! Natuurlijk ben ik ook bedroefd dat Mark Darcy dood is, maar wat had ik dan verwacht? Dat ik zou lezen over hun burgelijke huisje-boompje-beestje-leven? Het prikt misschien de roze luchtbel lek, maar om de ware essentie van het icoon Bridget Jones te doen herleven, moet zij terug naar haar roots. 

Toegegeven, soms was het verhaal een beetje langdradig. Waar leidt het allemaal toe, vroeg ik mij dan af. Het slotstuk, waarin Bridget zich eindelijk kan berusten in haar verlies en haar nieuwe bestaan als alleenstaande moeder, werd naar mijn idee een beetje te lang uitgesteld, waardoor de vaart in het verhaal soms stagneerde en op het eind juist ineens een onnodige sprint trok. Op sommige momenten stelde ik mij Bridget nog steeds voor als de jonge vrouw die ze was, maar dan realiseerde ik me dat ze nu al 51 jaar is. Ik vond haar gedrag soms niet helemaal gepast meer voor een vrouw "van die leeftijd", maar ach... in de moderne tijd van internetdaten, cougar love en social media kan álles toch? Dus waarom niet ook voor de rijpere Bridget?! 

Terugkijkend op het complete plaatje, vind ik dit al met al een prima vervolg. Het is altijd een uitdaging om na zo'n immens succes nog prikkelend en vernieuwend te blijven. Mad About the Boy is misschien niet zo fantastisch goed als haar voorgangers, ik geef Helen Fielding desalniettemin een staande ovatie voor haar lef om het roer om te gooien en het doen herleven van hét chicklit-icoon. 

Recensie: Bridget Jones: Mad about the boy