Cameravrees

Anne West draait al een tijdje mee in schrijversland, maar deze maand verschijnt haar chicklit-debuut, Cameramania, welke in oktober besproken wordt door de Chicklit.nl Leesclub. Een boek geïnspireerd door het programma Boer Zoekt Vrouw, met perfecte ingrediënten als humor en verschillende liefdesperikelen. In deze column doet Anne een boekje open over haar cameravrees... 

Ik kan het beter maar meteen toegeven: ik ben hopeloos verslaafd aan al die realityshows op televisie. Van Masterchef tot Project Catwalk, ik kijk het allemaal. Het is inspirerend om te kijken naar mensen die iets met passie doen. Of nee, eigenlijk is het inspirerend om te kijken naar mensen. Niet die gladde, veel te knappe acteurs uit soaps, maar de gewone mens die al of niet doelbewust voor de camera beland om te proberen zijn leven voorgoed te veranderen.
Kijken is natuurlijk heel iets anders dan meedoen. Meedoen vind ik een stuk minder aantrekkelijk. Want het is toch een stuk makkelijker om lekker voor de buis te hangen, dan de eerste stap te zetten op weg naar een nieuw, onbekend en dus eng leven. Meedoen is volgens mij ook niet zo makkelijk. Neem nou Hollands Next Topmodel. Door de selectie komen is al een heel probleem, al was het alleen maar omdat modellen al op hun twintigste met pensioen gaan. Mocht ik als door een wonder wél voor de jury verschijnen, dan had ik waarschijnlijk al bij de eerste eliminatie Bastiaan van Schaik over de tafel getrokken met de vraag hoe hij het in zijn hoofd haalt zo’n toon tegen me aan te slaan.
Niet dat mijn vriendinnen en collega’s geen pogingen doen om mij voor een camera te schoppen. Als single vind ik elk seizoen van Boer zoekt vrouw weer een programmablad op mijn bureau met daarin een twaalftal lachende hoofden. Een bereidwillige vriendin of collega wijst dan steevast één van die hoofden aan en zegt: ‘Is deze niets voor jou?’
Nog voor ik begin met ontkennen, heeft desbetreffende vriendin of collega er al aan toegevoegd: ‘Ik schrijf wel een brief namens jou.’
Nu moet ik eerlijk toegeven dat er tussen al die boeren van de afgelopen jaren echt wel eens eentje tussen zat die ‘iets’ voor mij was. Tel daarbij op dat ik een echt natuurmens ben en een leven op de boerderij eigenlijk best wel zie zitten en je vraagt je af waarom ik nog steeds niet geïnterviewd ben door Yvon Jaspers over mijn gevoelens voor boer Gerrit.
De verleiding was af en toe best groot. Alleen al het idee dat ik voortaan tussen loeiende koeien en mekkerende schapen zou staan in plaats van bij een manager die mij ongevraagd heeft ingedeeld bij een projectje dat gisteren klaar had moeten zijn, is al genoeg reden om pen en papier te pakken. Want op het platteland is geen stress, er zijn namelijk geen managers. In mijn stadse beleving zijn er helemaal geen zorgen daar in het groen. Hoe kun je zorgen hebben als de vogeltjes om je heen fluiten en de bijtjes zoemen? Hoewel ik zoemende bijen eigenlijk wel een groot nadeel vind van het platteland. Maar goed, ik zit dus nog steeds in een rijtjeshuis in een lelijke wijk in plaats van bij een leuke boer op de bank in een vrijstaande boerderij. Ik heb de stap naar dat hele nieuwe leven nog steeds niet gewaagd. Echt, als Boer zoekt vrouw geen TV-programma was geweest, had ik meegedaan. Zonder camera’s en zonder Yvon is het toch ook leuk? Is het echt nodig dat heel Nederland smult van mijn liefdesleven? Oké, toegegeven, ik smul ook van het liefdesleven van de kandidaten die wel meedoen. Maar dat is anders, want dat zijn zij, niet ik. Heel Nederland mag het zien als zij afgewezen worden terwijl ze al hopeloos verliefd zijn. Niemand hoeft het echter te weten als ik met een gebroken hart afdruip. Dat is zonder publiek toch al vernederend genoeg? Ik moet er niet aan denken dat 15 miljoen mensen dat weten. Daarna kun je toch nooit meer over straat? Ik hoor de mensen achter mijn rug om al fluisteren: ‘Daar gaat dat zielige vrouwtje dat is afgewezen door boer Gerrit.’ 
Stel nou dat mijn baas, die manager van dat projectje, toevallig ook heeft gekeken? Ik kan het me niet voorstellen, want ik weet eigenlijk vrij zeker dat managers alleen maar naar Busines Class of andere programma’s zonder gevoel kijken, maar wat als ze toevallig langs zapt op het moment dat Gerrit zegt: ‘Anne gaat naar huis.’ Nou ja, ik word dan waarschijnlijk nooit meer gevraagd voor een projectje dat gisteren af had moeten zijn. En dat is dus de reden waarom je mij nog niet hebt gezien in één van die talrijke realityshows. Het leven van Sabine uit Cameramania zou voor mij een nachtmerrie zijn, behalve het eind dan natuurlijk… Maar ondertussen droom ik stiekem voor de buis verder van een leven in de keuken van Masterchef of van een debuut op de Amsterdam Fashion Show. Gezien het succes van dit soort programma’s ben ik vast niet de enige. Misschien heeft het te maken met het feit dat de meeste van ons er stiekem wel eens van dromen ons leven drastisch om te gooien, maar dat niet durven vooral niet voor camera’s. Vandaar waarschijnlijk dat ik af en toe stiekem jaloers ben op die mensen die geen cameravrees hebben en daar gewoon staan om hun droom waar te maken. Hm, misschien moet ik toch maar eens die brief gaan schrijven…