Ik krijg je wel RECENSIE

We hebben er ruim een jaar op moeten wachten, maar deze lente kan niet meer stuk met de nieuwe Sophie Kinsella! Met Ik krijg je wel in de hand (of op de e-reader), wordt het zalig vertoeven.  
 
We kennen het handelsmerk van Sophie Kinsella op ons duimpje: hilarische gebeurtenissen die eigenlijk net even té overdreven zijn, gecombineerd met doldwaze personages en een flinke dosis liefde. Et voilà: Sophie Kinsella heeft het weer voor elkaar! Ik krijg je wel is een lekker wegleesboek met veel humor én de nodige romantiek.
 
Kinsella heeft er deze keer wel een andere draai aan gegeven. We kruipen nu niet in het hoofd van één hoofdpersonage, maar in die van twee zussen. Lottie en Fliss zijn als twee handen op één buik. Lottie is een slaaf van de romantiek en wil niets liever dan trouwen met haar grote liefde Richard, terwijl Fliss verwikkeld is in een akelige scheiding en zich bekommert om het welzijn van haar zoontje, die eigenaardig (en gênant) gedrag begint te vertonen. Lottie denkt dat Richard haar op een romantische avond ten huwelijk zal vragen, maar als blijkt dat dit niet geval is, stort ze zich – vernederd en verscheurd van verdriet – in een opwelling in een huwelijk met haar tienerliefde Ben. Ze gaan op huwelijksreis naar een idyllisch Grieks eiland, waar ze elkaar 15 jaar geleden hebben leren kennen en een fantastische zomer hebben beleefd. Haar zus Fliss waakt voor haar kleine zusje en weet maar al te goed dat Lottie hier spijt van zal krijgen. Ze doet er alles aan om dit huwelijk ongedaan te maken. En dan bedoel ik ook echt álles!
Niets is Fliss te gek. Ze schakelt de hulp van de hotelconciërge in, die van alles probeert om het pasgetrouwde stel uit elkaar te houden. Want - zo blijkt - als zij hun huwelijk niet ‘consumeren’, kan het nietig worden verklaard en zal Lottie een vervelende scheiding bespaard blijven. Twee eenpersoonsbedden in hun slaapkamer, gratis cocktails tot ze er letterlijk bij neervallen en kelners die geen seconde van hun zijde wijken: alles om hen te weerhouden van een wellustige huwelijksnacht.
 
Het boek is als vanouds komisch, een tikkeltje maf en heerlijk romantisch. Wat dat betreft is er dus niets aan Ik krijg je wel op te merken. Als ik het echter vergelijk met de andere boeken van Kinsella – waar ik gróót fan van ben – is dit niet het allerbeste boek dat ze uitgebracht heeft. Het lijkt net even te haastig geschreven, ik had soms het gevoel dat het allemaal wel heel vluchtig en simpel ging. Dat er nu twee karakters centraal staan, is verfrissend maar tegelijk heb ik het gevoel de dames minder goed te kennen dan voormalige personages uit haar boeken. Ook begin ik een heel klein tikkeltje het been there, done that-gevoel te krijgen. Wat mij betreft mag Sophie Kinsella wel een nieuwe draai geven aan haar boeken, want de formule is in feite keer op keer hetzelfde. Op een gegeven moment kun je dan wel raden hoe het verhaal zal verlopen. Ook stoorde ik me enorm aan het herhaaldelijke gebruik van de term ‘je huwelijk consumeren’. Naar mijn idee is dit geen gebruikelijke woordenkeus, dus het komt wat vreemd en ‘gekuist’ op me over als het om de zoveel pagina’s gezegd wordt door één van de personages.
 
Al met al zijn dit maar een paar kleine minpuntjes van een kritische lezer. Dat buiten beschouwing gelaten, is dit boek gewoon weer op-en-top Kinsella en met dat in je achterhoofd, kan het nooit een miskoop worden! Dus waar wacht je op? 

Wat is jouw favoriete boek van Sophie Kinsella?