Recensie: Boek der spiegels RECENSIE

Op een dag ontvangt literair agent Peter Katz een deel van een manuscript. Het is geschreven door Richard Flynn, die vijfentwintig jaar geleden, in de tijd dat hij aan Princeton studeerde, een nauwe samenwerking had met professor Joseph Wieder. Wieder is destijds vermoord, maar de zaak is altijd onopgelost gebleven. Katz heeft het vermoeden dat de rest van het manuscript de ware toedracht van de moord op Wieder zal onthullen en gaat op onderzoek uit. Maar dan blijkt de rest van het manuscript onvindbaar te zijn ...

Boek der spiegels begint bij Peter Katz, die een deel van het manuscript van Richard Flynn ontvangt. In zijn begeleidende brief beweert Flynn dat zijn manuscript meer licht zal werpen op de zaak van de vermoorde professor Wieder, en Katz begint te lezen. Ook als lezer lees je aan het begin van Boek der spiegels het 70 pagina’s tellende manuscript, dat de belangstelling wekt en nieuwsgierig maakt naar meer. Wat is er al die jaren geleden met Wieder gebeurd? Ook Katz raakt geïntrigeerd en hij begint een zoektocht naar de rest van het manuscript. Als lezer lees je eerst mee met Peter Katz en vervolgens springt het boek naar de perspectieven van twee andere personages. John Keller en Roy Freeman, de oud-rechercheur die het onderzoek naar de dood van de professor destijds leidde. Veel tijd wordt besteed aan het geven van al deze informatie. Wie staat tot verhouding tot wie en hoe? Alle drie de ‘vertellers’ in het boek gaan op onderzoek uit en hebben daarin veel dialoog met een groot aantal personages. Hierdoor is het opletten geblazen wie ook al weer wie is.

Opvallend is dat al deze personen het zich anders herinneren. Dat geeft te denken: zijn onze herinneringen wel echt? Zijn dingen echt zo gebeurd als wij denken, of zijn ze gekleurd door onze verbeeldingskracht en door dingen die anderen ons verteld hebben? Is het herinneren van dingen als kijken door een raam? Of zien we alleen de weerspiegeling van onze eigen gedachten en dromen? Dat is waar het in dit boek om draait. Wat is echt en wat niet? Na het lezen ervan vraag je je af wie de waarheid sprak en of degene zelf wel weet wat die waarheid dan is.

Boek der spiegels is niet slecht geschreven, maar bevat vooral een hoop informatie, een overvloed aan dialogen en veel vragen. Waar in het begin de interesse zeker gewekt wordt, verliest E.O Chirovici daarna de aandacht. Het boek is te oppervlakkig om je te grijpen en om de lezer echt het verhaal in de trekken. De personages blijven te veel op de vlakte om erachter te willen komen hoe het hun vergaat en zijn te onsympathiek om met ze mee te leven. Het boek is eigenlijk een grote uitleg van hoe het allemaal is gegaan. Zoals Chirovici in zijn nawoord zegt is het meer een whydunit dan een whodunit. Het boek is enorm gehypet (het werd onder andere getipt in DWDD) maar weet dit helaas niet helemaal waar te maken.