Recensie: Nimmernacht RECENSIE

Recensie: Nimmernacht – Jay Kristoff

Nadat de vader van Mia Corvere op brute wijze wordt vermoord, zweert ze om wraak te nemen. Ze wordt een acoliet bij de Rode Kerk en wordt hiermee een huurmoordenaar in opleiding. Ze wordt bijgestaan door Meneer Goedhard; haar karakteristieke schaduw in de vorm van een kat die haar angsten opeet. Mia is een Donkerling, maar weet van dit gegeven en haar krachten weinig af. De enige informatie die ze heeft is dat Meneer Goedhart iets met haar krachten te maken heeft. Nimmernacht neemt je mee in een woest avontuur waarin Mia steeds een stukje meer van zichzelf leert kennen. 

Jay Kristoff gebruikt een unieke manier om zijn verhaal te vertellen. Dit is een gewaagde keuze van de auteur, omdat het zo uniek is dat het twee kampen oplevert. Je houdt ervan en wordt erin meegezogen, óf je vindt het verschrikkelijk. Voor de gulden middenweg lijkt nauwelijks plaats, omdat het zo karakteristiek is uitgevoerd. Een goed voorbeeld is het begin van het boek. De auteur neemt je daarin mee naar twee geheel verschillende situaties, maar gebruikt veelal dezelfde woorden en kenmerken. Het is bijzonder om nagenoeg dezelfde tekst te lezen, maar er vervolgens totaal verschillende beelden op je netvlies worden geprojecteerd. Als deze stijl in je straatje past, zal er niet eenmalig een gniffeltje uit je keel ontsnappen. 

Het gebruik van de vele voetnoten in Nimmernacht is een andere opvallende eigenschap in de schrijfstijl. Vaak worden voetnoten pas op het eind van een hoofdstuk toegevoegd en geven ze extra informatie aan bepaalde passages. Kristoff maakt door middel van zijn voetnoten echter een verhaal apart. Hij spreekt zijn lezers hierin met regelmaat persoonlijk aan, wat voor binding met het verhaal zorgt. Deze voetnoten zitten kriskras door het verhaal verweven en ze zitten vol sarcastische humor. Luchtig en direct, maar niet voor elke lezer weggelegd. 

De vaart van het verhaal wordt snel opgebouwd en de auteur zorgt ervoor dat het nergens saai wordt. Stapsgewijs worden er telkens weer nieuwe elementen gepresenteerd en de fantasiewereld blijft hierdoor interessant. Het wekt namelijk een grote mate van nieuwsgierigheid op en hiermee wordt de drang om door te lezen erg groot. Nimmernacht is een boek geworden dat recht voor zijn raap is en grove(re) taal geen moment vreest. De sfeer is dreigend, maar wordt enigszins afgezwakt door het vele gebruik van humor. Geweld- en seksscènes komen echter met regelmaat voor en dit zorgt ervoor dat het niet zozeer geschikt is voor de gevoelige of jeugdige lezers onder ons. 

De personages zijn mysterieus en boeiend. Niet alleen leren ze zichzelf en hun krachten kennen op de school; ook krijgen ze weet van elkaars gaven. 'Keep your friends close, but your enemies closer' is een predicaat dat uitstekend bij het boek past. Machtsposities, achterdocht en verraad zijn orde van de dag en hierdoor weten de discipelen niet goed wat ze aan elkaar hebben. Gelukkig weet vriendschap zich ook tussen deze nare eigenschappen te wrikken. Dit geeft een lichtpuntje in het duistere verhaal.

Nimmernacht is een ontzettend gaaf en uniek boek waarin de verrassingen je om de oren vliegen, maar zal door de bijzondere stijl die Jay Kristoff hanteert zeker niet iedereen bekoren. Toch werkt juist die bijzondere stijl aanlokkelijk. Kweek je eigen mening bij dit boek en laat je niet afschrikken door verhalen van anderen. Aan te raden is om het eerste hoofdstuk te lezen, dan weet je snel genoeg of het boek wel of niet geschikt voor je zal zijn. Mocht dit het geval zijn, is het niet onwaarschijnlijk dat je ongeduld de kop op steekt en metéén met het tweede deel, Godsgraf, verder wilt gaan.

Recensie: Nimmernacht – Jay Kristoff